Wat heb jij een dikke reet zeg! - en ander vrouwenleed

Ze ziet er prachtig uit. Herstel. Ze is prachtig. Hoe ze het kan, op van die enorme hoge hakken lopen, ik weet het niet, maar als een panter zwiert ze op haar doel af. Of dat nou een afspraak, haar laptop of de keuken is. En praten dat ze kan, deze vakvrouw. Of moet ik zeggen, 'fileren'? Niet iedereen is ertegen bestand, maar dat kan haar niet schelen. Prachtig vind ik dat, die gezonde arrogantie, juist gedoseerd.

Toch klopt er iets niet.

"Wat dan?!"vraag jij je verbouwereerd af, na het lezen van zo'n intro. Ach. Het is die algemeen bekende en wijdverspreide vrouwenkwaal: we zijn massaal ontevreden over ons uiterlijk.

Dus geef een compliment over haar sierlijke wandelgang en hup: "Ik draag alleen maar hoge hakken omdat ik zo klein ben." Zeg iets over hoe mooi die jurk haar staat en hup: "Ja, dan zie je m'n brede heupen en dikke kont tenminste niet zo."

Je zou er terstond alleen nog maar iets propperig kleins door zien.

Maar dat zie ik niet, écht niet. En dat schrijf ik niet uit beleefdheid. Misschien komt het omdat ik maatje 34 smal ben, dat ik al die vrouwelijke vormen prachtig vind.

Daarnaast herken ik het maar al te goed. Je wilt niet weten hoe ik over mezelf dacht en sprak, tot nog maar kort geleden. Het mooie van mensen zien, deed ik altijd al graag, maar nu doe ik dat niet meer met een voor mij werkelijk áltijd negatief vergelijkingsresultaat.

Andere mensen 'zien', wordt daardoor een stuk leuker.

Want laten we wel wezen, door al dat vergelijken, ben je nogal veel met jezelf bezig. Voordat je het weet, word je nog jaloers ook.

En maar ratelen over wat er allemaal niet aan je deugt zodra de 'kans' zich voordoet. Dat 'connect' niet echt lekker, zeg maar.

Mannen kijken veel praktischer naar hun lichaam.

Als alles zo'n beetje functioneert, is het allang prima. (Ik weet het, ik generaliseer - is voor 'the sake of the argument' enzo. Gewoon verder lezen.) Waar komt dat verschil vandaan?

Laatst zagen manlief en ik een Belgisch tv programma dat over vrouwen als lustobject ging. Bij het onderzoek waren alleen vrouwen betrokken. In die zin, dat vrouwen foto's van andere vrouwen voorgeschoteld kregen en er gekeken werd naar hun eigen tevredenheid. Wat bleek?

Zowel naar zichzelf als naar andere vrouwen keken ze op een 'lustobject manier'.

Logisch, was de conclusie van de professor (v), vrouwen zijn gewend om als lustobject gezien te worden. Dus als ze zichzelf niet als zodanig zien, bederft dat de nodige lichaamspret.

Vrouwen die zichzelf wél aantrekkelijk vinden, genieten ervan om naar zichzelf te kijken en zich bijvoorbeeld uitgebreid in te smeren. Ook in algemene zin hebben deze vrouwen meer (zelf)vertrouwen en plezier in het leven.

Het klonk ons zeer aannemelijk in de oren. Benieuwd wat Truus uit de intro ervan vindt....

Al die storytelling bullshit.... doodmoe word je ervan....

Zo'n bijeenkomst waar eigenlijk niemand zin in heeft, zo lijkt het. De stemming is mat, de ondernemers zien er uitgeblust uit. Koffie. Thee. Water. Bakjes met nootjes en kaasstengels. En verhalen over 'vroeger'. 

Toen internet nog niet zo belangrijk was.

Toen je nog 'gewoon' geld kon verdienen zonder te hoeven koeren over 'onderscheidend vermogen'. Laat staan ernaar handelen. Moet je zien hoe het nu gaat, met al die storytelling bullshit....

We willen wel onderscheidend zijn, maar niet de bijbehorende consequenties dragen. Resultaat: grijze middelmaat. Een écht statement, moet je tenslotte waarmaken.

Waarbij de feitelijke onderbouwing niet eens het belangrijkste is. Het gaat erom of je mensen erin kunt laten geloven. Zodanig dat ze in beweging willen komen. Minimale vereiste is dan wel dat je er zelf in gelooft.

Er zijn echter niet zo veel MKB'ers en zzp'ers die écht geloven in hun verhaal. 

Anders zouden ze het wel aandurven om bevlogenheid daadwerkelijk door te trekken. Van daaruit positioneren, communiceert niet alleen leuk naar de buitenwereld. Het geeft jou (en je organisatie) kracht. Als ware het een mantra.

• Dan ben je in staat om steeds weer met overtuiging het gesprek aan te gaan.
• Neem je de onvermijdelijke fouten voor lief.
• Herken en vier je ieder succes, groot en klein.
• Is het een eindeloze en broodnodige energiebron.

Maar zo werkt het alleen bij gelovigen. Dus als het je niet lukt om 'het' van de grond te trekken.... Als je niet in staat bent om de benodigde (vervolg)stappen te zetten.... Dan geloof je er niet écht in. Toch?

En (potentiële) klanten gaan echt niet geloven wat jij eigenlijk ook niet gelooft.

Weet je waar jij moet gaan staan? In je eigen kracht!

Beste ..... Ik weet je naam niet, want ik ken je niet. Heb je nog nooit gezien, gehoord, gelezen, laat staan aangeraakt. Toch weet ik dat je je best doet. En niet zo'n klein beetje ook. Om iets bij te dragen. Van betekenis te zijn. Iets waardevols te leveren. Vanuit je eigen kracht. Uiteraard. Je moet er tenslotte zelf voor zorgen dat je courant blijft. Bouwen aan je eigen merk, personal branding. Een must do, aldus menig marketerende coach.

Ieder mens heeft tenslotte een unieke waarde. Daar moet je maximaal rendement uit halen!

Da's goed voor jou en daar wordt de samenleving beter van. Met 'beter' wordt nogal eens 'goedkoper' bedoeld, maar dat mag de pret niet drukken. Want het bezuinigt veel te lekker weg, doen alsof iedereen zich makkelijk kan redden in een steeds complexer wordende wereld.

De maakbare samenleving is alive en kick't pijnlijk.

Wanneer is dat eigenlijk gebeurd, dat alles en iedereen tot onderdeel van een soort productieketen is verworden? Het is in ieder geval het gevolg van een prestatiesamenleving die altijd maar meer, meer, meer wil. En daarvoor moet je groeien, groeien, groeien.

Zodra die cyclus ophoudt, stagneert de boel.

Dus de radartjes, jij en ik en iedereen, moeten vooral als de gesmeerde bliksem blijven doordraaien. En als je doldraait? Simpel. Ander radartje erin. Dan blijk je ineens minder uniek dan je aangepraat is. Het 'unieke' zit erin dat als je faalt, we alleen maar jou daar de schuld van kunnen geven.

Had je maar in je eigen kracht moeten blijven staan!

Wie heeft die kreet eigenlijk bedacht? En dan nog, uiteindelijk is het slechts een bepaalde manier van denken, een idee. Net als de flesjes water die ons aangepraat zijn, terwijl het schoonste drinkwater ter wereld uit Nederlandse kranen stroomt.

Maar dan hou je in ieder geval nog iets vast - een flesje.

Een gedachte is anders. Die gaat als het ware ondergronds, zodra hij 'waar' is. Het idee wordt niet meer bevraagd. Wordt onderdeel van de bril waardoor je de wereld ziet. Een algemeen geaccepteerde gedachte, wordt een maatschappelijke verwachting of eis.

Neem zo'n ingeburgerde uitspraak als 'tijd is geld'.

Als tijd tot een betaalmiddel verwordt, moeten wij haar efficiënt investeren. En het betekent ook dat je tijd kunt verspillen en verliezen. Alles wat je doet, 'kost' tijd. Dus alles wat je doet, moet iets 'opleveren'.

Zo ga je elkaar vanzelf als economische eenheden beschouwen.

Wat helemaal niet zo raar is, als je onderdeel van een productieketen bent. Trek het nog verder door en het is volstrekt logisch dat je geen 'middelen' investeert in mensen die het intensieve tempo niet (meer) kunnen bijbenen. Dan moeten de burgers het maar verplicht onder elkaar uitzoeken.

"Maar wat ga jij er nou zelf aan doen?!"

Natuurlijk is dat in de huidige tijd een graag gestelde vraag. Neem zelf positief het heft in handen! Niet zeuren, maar doen!

Ik wil niet zeuren. Maar ook even niet doen. Ik wil (eigen) onderliggende aannames ontdekken, bevragen, onderzoeken en geen kopstoten meer geven tegen steeds dezelfde muren. Al lijkt dat nog zo actiegericht, als beide niet van wijken of meegeven weten, schiet je geen mm op.

Door dit te 'doen', doe ik straks misschien iets heel anders, dan wat mij op dit moment verstandig lijkt.

Zo heb ik door de tijd te nemen voor reflectie, onlangs ontdekt dat ik hoogsensitief ben. Ja, het is weer zo'n 'label' wat opgeplakt wordt. Maar 'goed labelen', brengt inzicht en begrip met zich mee en maakt nieuwe energie vrij, waardoor je je leven beter passend kunt inrichten. Wat uiteindelijk juist meer 'oplevert'.

Als je weet wat je moet laten, zie je veel beter wat je wel kunt doen, waar je (niet) goed in bent en wat (niet) bij je past.

Minder geld, meer tijd én een mooi bedrijf neerzetten.... Inderdaad #kommaarop zeg!

Van die tv programma's over mensen die naar het buitenland vertrekken om daar een eigen bedrijf te beginnen. Kijk jij er ook wel eens naar? Mijn man en ik hebben een tijd lang geen uitzending gemist. Steeds weer zagen we hoe mensen zich verheugden op 'meer quality time samen'. Steeds bleek dat het in de praktijk vooral 'hard werkende tijd en heel moe zijn samen' was. Met alle bijbehorende stress en frustratie. Want dat krijg je, als verwachtingen en realiteit niet met elkaar overeenkomen. Ik moest hieraan denken vanwege het onlangs via Twitter gecrowdsourcede #kommaarop blog onderwerp (met dank aan @EveNietsHoeve):

"Over minder geld, meer tijd en dan ook nog een gastvrij-mooi-bedrijf neerzetten."

Je hoeft geen psychologieboeken gelezen te hebben om te weten dat er een verschil zit tussen wat mensen doen en wat ze écht willen. Er is nogal veel waarvan we vinden dat we het moeten doen. Anderen en 'de maatschappij' stellen tenslotte zo hun (onverwachte) eisen....

Wat je ook niet moet uitvlakken, zijn dieperliggende overtuigingen en hoe die onbewust je gedrag sturen. Je kunt proberen te doen wat je rationeel het beste vindt. Maar als je doel niet in lijn is met wat je ten diepste voelt, verhindert dat innerlijke conflict zowel doel- als zelfrealisatie.

- begin intermezzo - hoe fotograaf Agnes Swart het ziet en omschrijft -

"Allereerst ‘bird in a hand’: voor je allerlei risico’s neemt, waarvan je niet weet 

wat ze zullen opleveren, kijk eerst wat je hebt, wat je weet en wat je kunt."

"Ten tweede: wees creatief met wat je hebt. Mijn oma zei vroeger in de kerk 

bij de collecte altijd: als je geen geld hebt, doe je er maar een knoop in."

"Daarnaast: kijk welk laaghangend fruit er hangt en pluk het 

(gebruik je ervaring en je bestaande netwerk)."

"Tot slot: doe met je hart, dat maakt uiteindelijk dat 

mensen voor jou en je gastvrijheid kiezen."

- einde intermezzo - fotograaf Agnes Swart -

Wat vind jij het állerbelangrijkst?

Jouw antwoord op deze vraag is de kern van de zaak. Als dat niet past bij het doel wat je zegt na te streven, dan is er geen écht committment om de benodigde stappen te zetten. Zoiets is een frustratiegarantie voor jezelf én je omgeving. Kijk maar naar binnen en om je heen en naar die tv programma's - bewijs te over.

Ik heb 2013, m'n eerste jaar als zelfstandige, gebruikt om mijn eigen antwoord te vinden op die vraag. Los van wat anderen willen en normen loslatend waarvan je vindt dat je eraan moet voldoen om een 'deugdelijk mens' te zijn. Dan kom je tot de essentie en die is voor mij:

Vrij en onafhankelijk zijn, met (en door) zo min mogelijk verplichtingen, verwachtingen en wensen.

Dat is niet het profiel van een ondernemer - ik blijk een rasechte freelancer te zijn. Als je die essentie te pakken hebt, begrijp je direct waarom bepaalde zaken niet van de grond komen. En waarom wat wél lukt zo goed gaat en zo lekker voelt. Ineens wordt je energie gebundeld in plaats van versplinterd. Resultaat: helder (in)zicht.

Capaciteiten en talenten zijn belangrijk. Iets willen, maar het écht niet kunnen, is nogal onpraktisch. Maar dát je iets kan, betekent nog niet dat je er iets mee moet doen. Enkel uitgaan van bepaalde kwaliteiten en daar naar handelen, kan namelijk voorbij gaan aan wat voor jou existentieel belangrijk is.

• Waar valt bij jou écht niet aan te tornen? 
• Bij wat komt iedere vezel van je lichaam in verzet?
• Waar ga je van gloeien en word je intens blij?

- begin intermezzo - hoe fotograaf Tessa Wiegerinck het ziet en omschrijft -

"Als je denkt vanuit overvloed zijn de mogelijkheden oneindig."

- einde intermezzo - fotograaf Tessa Wiegerinck -

Als je weet wat je ten diepste drijft, wil je het leven dat je leidt. Altijd.

Je kunt niet zómaar 'alles' hebben in het leven (wat dat dan ook moge zijn). Dat snappen we allemaal. Maar als wat je doet, aansluit bij jouw diepgewortelde drijfveren, dan is dat al heel wat.

Terug naar die #kommaarop vraag dus: Kun je meer vrije tijd hebben, genoegen nemen met minder geld én een mooi bedrijf opbouwen combineren? Ik denk dat het afhankelijk is van de betekenis die jij aan deze 3 dingen geeft. Bijvoorbeeld:

• Denk je bij 'meer vrije tijd' aan je vervelen en doelloosheid of heb je een aantal interesses die je veel plezier geven en waar je niet op uitgekeken raakt?
• Als je geniet van uit eten en op vakantie gaan en je het verwennerij vindt om regelmatig te shoppen, dan betekent 'minder geld' iets anders, dan wanneer je een lezende huismus bent.
• Vind je dat een 'mooi eigen bedrijf' groot moet zijn, met navenante opbrengsten, of denk je dat vooral sociale impact groots maakt?

Mijn ervaring is, dat échte antwoorden alleen te geven zijn als je weet wat voor jou van cruciaal, existentieel belang is. Los van wat anderen graag willen en wat jij op basis van conformiteit van jezelf verwacht.

Het gaat niet om meer vrije tijd, maar om meer vrijheid tijd. 

Vrije tijd = relaxen. Vrijheid tijd = ontdekken wat je ten diepste drijft en in staat zijn daar wat mee te doen. Dus ja, vanuit hoe ik erin sta, is minder geld, meer vrije en vrijheid tijd en zakelijk iets moois opbouwen, te combineren. Na een zoekend 2013, wordt 2014 een praktijkjaar....

- slotakkoord - hoe illustrator Calliope den Ouden het ziet en omschrijft -

"Vaak wil je een smörgåsbord aanbieden aan diensten, opties en extra's. 

Ook al zou je veel tijd en veel geld hebben, dan nog is het goed je te focussen 

op je sterke punten en het uitdiepen van de diensten waarin jij de beste kan zijn. 

Je schept zo plezier in je werk en je publiek weet exact 

waarop ze jou kunnen vinden en aanraden."

- einde slotakkoord - illustrator Calliope den Ouden -

Lees en bekijk de (beeld)blogs over dit onderwerp ook op de #kommaarop site van de fotografen Agnes Swart en Tessa Wiegerinck en de site van Calliope den Ouden.

Doen waar je NIET goed in bent.... Logisch toch?!

Dingen doen waar je niet goed in bent. Ik zie het om me heen en heb het zelf ervaren. Je hebt een leuk gesprek. Er is een klik. Helaas heeft de ander op dat moment niet nodig waar jij goed in bent. Maar ze zijn wel op zoek naar iets anders. Iets waar jij ook wat vanaf weet. Dus als er gevraagd wordt: "Doe jij dat ook?" heb je voordat je het weet "ja" of zelfs "Ja, natuurlijk!" gezegd. In de hoop dat je in een latere fase wél 'jouw ding' kunt doen - en dan heb je die klant maar alvast binnen. Toch?

Op weg naar de zaak kruipt er een lichte paniek omhoog. 

Als een razende ga jij of één van je medewerkers op zoek naar iemand die wél kan waar jij net 'ja' tegen gezegd hebt. Pfoeh, iemand gevonden! Lang leve Social Media! Nu kun je de offerte maken en jawel, al snel wordt deze akkoord bevonden.

Vervolgens blijkt het niet mee te vallen om iets te begeleiden waar je eigenlijk niet genoeg verstand van hebt. En dat ook nog eens voor een nieuwe klant.... Met een nieuwe leverancier.... Laatstgenoemde is eigenlijk een vreemde voor je. Jullie hebben geen tijd gehad om elkaar beter te leren kennen, zonder de stress van een deadline. 

Eigenlijk weet je niet zo goed wat je aan elkaar hebt. 

Niet bepaald een stevige basis om met vertrouwen een klus doortastend te klaren. Tel daar ook nog eens je eigen onzekerheid bij op, omdat je niet goed weet waar je nu eigenlijk mee bezig bent. Hoe kun je die 3e partij op z'n merites beoordelen? Hoe weet je of wat jij doorstuurt naar je klant klopt?

Ondertussen denkt die klant dat jij precies weet waar je mee bezig bent. Althans, aanvankelijk. Vroeg of laat gaat voornoemde zich wreken. Dat kan niet anders. En het neemt allerlei vormen aan:

• Afspraken en toezeggingen worden niet nagekomen.
• Het proces duurt veel langer dan verwacht.
• Er wordt door alle partijen veel energie in gestoken, maar het sprankelt niet. 
• Wat uiteindelijk 'opgeleverd' wordt, voldoet niet aan de eisen en verwachtingen.

Als deze klant straks hard nodig heeft waar jij wél goed in bent, zal hij/zij niet bij jou aankloppen, na zo'n slechte ervaring. Het punt is dat, om 'jouw ding' ijzersterk te kunnen doen, je vaak veel van aanpalende zaken weet. Maar dat is wat anders dan er zodanig verstand van hebben dat je het in de praktijk kunt brengen.

Daarnaast is in het land der blinden éénoog koning. Je weet al snel meer dan de gemiddelde (potentiële) klant. Hetzelfde geldt overigens ook andersom. Logisch, ieder z'n business. Dat is waarom we voor bepaalde zaken leveranciers nodig hebben. We kunnen gelukkig niet alles zelf. Zo hebben anderen ook nog wat te doen. ;-)

Vroeger kon je nog wel marge maken op doorgeefluik zijn. 

De tijd dat je dat structureel kon doen, bijvoorbeeld op drukwerk, is voorbij. Internet, technologische ontwikke-lingen en nieuwe samenwerkingsvormen, zorgen voor transparantie. In deze nieuwe realiteit overleven nodeloos prijsopdrijvende tussenpersonen niet. Je moet tegen-woordig (gelukkig!) daadwerkelijk waarde toevoegen.

Jouw bijdrage moet er dus iets toe doen. Dat hoeft lang niet altijd heel concreet en tastbaar te zijn. Zo is een procesbegeleider, die vanuit een nieuwe strategie relevante informatie en deelnemers verbindt, waardoor de juiste acties worden ondernomen, waardevol.

Het komt erop neer dat je doet waar je verstand van hebt, waar je goed in bent en wat je leuk vindt. Op een manier die bij jou past en aansluit op wat de markt nodig heeft. Daar worden alle betrokkenen blij en succesvoller van. En het houdt je blik scherp en onderzoekend gericht op wat nou écht jouw 'toegevoegde waarde' is.... en wat niet....

Tenslotte is je verhaal pas écht scherp als overduidelijk is waarvoor een klant NIET bij jou moet zijn.