zondag 18 december 2011

Jij bent niet saai? Waarom maak je dan van die oersaaie offertes?

Je hebt een leuk gesprek met een (potentiële) klant. Ideeën worden uitgewisseld. Het enthousiasme groeit. Jullie gaan uit elkaar met de afspraak dat jij een offerte maakt.

Als je achter je bureau zit, starend naar het tekstdocument op je scherm, merk je weer hoe moeilijk het is om een goed gesprek om te zetten in een offerte. Het wordt al snel een saaie opsomming.

Voor de ontvanger kan het ook een anti-climax zijn. Tijdens het gesprek was je samen op weg. Nu voelt het alsof je ieder weer in je eigen wereld zit. Ineens is de zin om met dit nieuwe project te starten een stuk minder.

Nu kun je zeggen dat dit verschil tussen gesprek en offerte er nou eenmaal is. Niks aan te doen. Maar is dat echt zo?

Je kunt er ook voor kiezen om het anders te doen. Welke andere manier van offreren zou bij jou en je (potentiële) klanten passen?

  • Het in beeld brengen (waarbij een goed script natuurlijk onmisbaar is).
  • Er echt een verhaal van maken: in roman- of dichtvorm of het als een onderzoeksresultaat of column brengen.
  • De offerte in een infographic vatten.
  • Ouderwets per post, maar wel in een hele aparte vorm.

Maar hoe je het ook doet, laat altijd zien wat de klant met deze investering zal bereiken. Niet alleen "ik doe dit en dan betaal jij dat". Inspireer met een toekomstvisie. Hoe ziet zijn wereld eruit als het project is afgerond?

En de algemene voorwaarden, wat doe je daar dan mee? 

Zet ze in een apart document. Met een informele introductie (met een kwinkslag) erboven. Of maak je leveringsvoorwaarden in zijn geheel toegankelijker door ze in minder stijf taalgebruik op maximaal 1 A4'tje te passen.

Zorg in ieder geval voor een simpel uittreksel van je leveringsvoorwaarden. De juridische versie kan indien gewenst apart opgestuurd worden.

Welke andere manier van offreren ga jij binnenkort uitproberen?
__________________________________________________________________________________

Wil je je offertes wel anders, maar kom je er niet uit? TextVenture helpt je graag.
__________________________________________________________________________________

vrijdag 9 december 2011

Het geluk van alledaagse dingen

Tijden veranderen. Onze perceptie verandert. Betekenissen zijn niet vast, maar vloeibaar. We zijn allemaal kinderen van de tijd waarin we leven. Dat bepaalt ons referentiekader.

Ik ben geboren in 1970. Vader was kostwinner, maar door een val van een trap in de melkfabriek werd hij afgekeurd. Hij wilde alles behalve thuis zitten en kwam na jaren zoeken en van alles uitproberen op een sociale werkplaats terecht. Voor een paar tientjes per maand meer dan een uitkering werkte hij 40 uur per week. Jaar in jaar uit, totdat hij op 54-jarige leeftijd overleed.

Wij hadden het thuis dus niet breed, zoals dat dan heet. Drie dagen per week aten we brood of pannenkoeken als avondeten. We gingen nooit op vakantie. Er waren geen uitjes. We hebben nooit een auto gehad.

Mijn wereld was letterlijk zo groot als de Rotterdamse straat waarin we woonden.

Toen ik net 19 was woonde ik al op mezelf en was aan het werk. Ik verdiende 850,- gulden per maand. Maar ik wist hoe duur het leven was en hanteerde de slogans "wat je niet hebt, kun je niet uitgeven" en "je kunt maar beter wat achter de hand hebben". Daarmee heb ik me uitstekend gered.

Ik heb met dit salaris zelfs m'n rijbewijs gehaald - weliswaar bij de 2e keer geslaagd, maar in totaal heb ik er 2 jaar over gedaan. Dat betekende dus vaak brood als avondeten en weinig winkelen.

Maar wat was ik trots dat ik het allemaal voor elkaar kreeg!

Waar ik heen wil met dit verhaal? Naar waar ik dit verhaal ook mee begon. De jaren 70 en 80 waren hele andere tijden. We begonnen wel al rijker en zorgelozer te worden, maar de jeugdwerkeloosheid in de jaren 80 was enorm.

In die arbeiderswijk waar ik opgroeide, zaten we dus met z'n allen in hetzelfde schuitje. Niemand voelde zich arm. In je kamer stond een bed en een kast en je had geen verwarming (in de winter prachtige ijsbloemen op je raam). De keuken was twee bij twee meter. De koelkast stond in de woonkamer. Je douchte één keer per week.

We waren verhoudingsgewijs echter helemaal niet zo arm. Het was een veel voorkomende situatie: een gezin met één kostwinner met een laag inkomen.

In vergelijking met de jaren 40 en 50 waren het gouden tijden!

Het is precies het verschil met vandaag de dag. Ons huidige uitgangspunt is opgebouwd uit de jaren 90 en de tijd daarna. We zitten op een hoogtepunt in onze welvaart. Dat heeft de perceptie van wat een "standaard situatie" inhoudt, aanzienlijk veranderd.

Minimaal één keer per jaar op vakantie wordt als een basisbehoefte gezien. Iedere dag vlees bij het avondeten ook. Je hebt minimaal één auto. Ieder familielid moet toch wel z'n eigen computer hebben. En een mobieltje. Kun je iets niet betalen? Dan leen je het toch!

Begrijpelijk dat in zo'n welgestelde samenleving als de onze het idee van wat "arm" is ook bijgesteld wordt. Wat nu als armoedig en zielig wordt gezien, was dat vroeger helemaal niet. Omdat toen de sociale context heel anders was.

Het is zo jammer dat die andere zienswijze ons een beetje blind maakt voor onze alledaagse rijkdom. 

Die zijn we gewoon gaan vinden. Iedere dag douchen? Een oven en een magnetron hebben? TV kunnen kijken? "Dat is toch normaal!" Dus focussen we te vaak op wat we (nog) niet hebben. En vinden we dat we op van alles "recht" hebben. Zelfs op geluk.

Eigenlijk missen we daardoor veel. Je geniet minder van de kleine dingen die een grote betekenis kunnen hebben. Als je die ziet. Bewust ervaart. Stop jezelf eens, hou halt en zie hoeveel moois voor het grijpen ligt.

Dankbaarheid als je lief en/of kinderen weer veilig thuis gekomen zijn. Blij zijn met je eigen gezondheid en die van je dierbaren - want het is geen vanzelfsprekend gegeven. Tevredenheid over een uiterst productieve werkdag. Genieten van je tintelende wangen en een warme kop kruidenthee als je na een koude fietstocht of wandeling thuiskomt.

Simpelweg genieten van het bij elkaar zijn. Zonder dat je iets moet ondernemen. Ik kan het je aanraden!

zondag 4 december 2011

Angst werkt.... op de hele korte termijn

Je zit voor de televisie en kijkt naar een documentaire over ongezonde mensen. Ze eten te veel en te vet en bewegen nauwelijks. De gevolgen van deze slechte levensstijl worden schrikbarend in beeld gebracht. Van suikerziekte t/m Alzheimer en met computeranimaties die laten zien hoe verlept je er over 15 jaar uit zult zien. Als je zo doorgaat.

O jee, denk je, ik móet echt meer gaan bewegen. Toch maar met de fiets naar het werk ofzo.

Je woont een seminar over "Het Nieuwe werken en Social Media" bij. En moet erkennen dat ook jij, als één van de velen, internet deels afsluit voor de medewerkers. Maar dat je geen idee hebt wat ze met hun eigen smartphone zitten te doen. Hetzelfde als toen de gewone telefoon zijn intrede deed: werkgevers dachten dat werknemers veel privé zouden gaan bellen in werktijd. Dan maar de telefoon afschaffen?

O jee, denk je, ik heb ook niet veel vertrouwen in de medemens. En met die nieuwe generatie Einstein die eraan komt, zal ik toch meer vrijheid móeten geven.

Een paar weken later herinner je je niet meer dat je die documentaire gezien hebt. Want er worden er zoveel uitgezonden en ook hier geldt: information overload op steeds dezelfde manier leidt tot wegfilteren. En dat seminar? Tja, bij jouw bedrijf werkt dat nou eenmaal niet. Ze hebben makkelijk praten, die sprekers. Da's wat, als je op zo'n manier je geld kunt verdienen! Wat weten zij nou van een afdeling managen, laat staan jouw afdeling!

Angst werkt op de hele korte termijn. Na het zien van zo'n documentaire of het volgen van een seminar word je even bij je nekvel gegrepen. Kijk eens hoe slecht je bezig bent! Schaam je!

Dat motiveert even. Maar omdat er geen inspiratie onder zit, iets wat je werkelijk in je hart raakt, verzand je snel weer in "business as usual" - met de hakken in het zand. Want je voelt je nog aangevallen ook: hoe je het nu doet, is hartstikke fout!

Dus na die initiële angst komt de vergoelijking: je bedenkt allerlei plausibele excuses om het bij het oude te laten. (Die spreker heeft makkelijk kletsen!)

Gedragsverandering is het moeilijkste wat er is. Mensen bang maken, lijkt op het eerste oog een effectief middel om die verandering te realiseren. Je ziet ze meteen reageren - de gezichten vertrekken. Oh nee, ik mis wat, ik doe iets verkeerd, hellup!

En om dat "hellup" is het 'm te doen. Want jij wilt die mensen natuurlijk met liefde helpen omdat jij wél weet hoe het moet! Dus als je afscheid van ze neemt aan het eind van het seminar dat je net hebt gegeven, zie je de nood in hun ogen. "We moeten echt contact houden," prevelen ze je toe, "ik wist niet dat er al zoveel aan het gebeuren was."

Yes!! - denk je.

Maar vervolgens wordt het heel erg stil. En via die stapel visitekaartjes krijg je vooral mensen aan de telefoon die je afwimpelen ("op het moment echt te druk, sorry"). Of gemaakte afspraken worden later door de secretaresse geannuleerd.
Heel jammer. Tuurlijk, met seminars is het leuk geld verdienen, maar dat is niet het enige wat je doet. Wat je wilt doen. Wat je móet doen. Want de schoorsteen van het hele bedrijf moet roken.

Hmmm. Dat klinkt niet erg inspirerend. Waarom geef je eigenlijk die seminars? Omdat je ergens in gelooft of .... ?

Er zijn weinig mensen die leven en handelen vanuit een diep doorvoelde passie. En dáár over vertellen. Waardoor ze anderen in het hart raken en mensen zich realiseren dat als ze dat ook geloven, ze er zelf beter van zullen worden (want daar moet het beginnen, bij jezelf).

Geloof geeft je de kracht om te beginnen én om vol te houden. Ook als het tegenzit. En als je het heel druk hebt. Want je bent er werkelijk van overtuigd. Het geeft je positieve energie.

Martin Luther King zei het al: "I have a dream." Hij zei niet: "I have a communication plan." Wat inspireert meer?

Mensen kwamen niet voor King, hij was "slechts" de katalysator. Ze kwamen voor de energie en kracht die zij zelf ervaarden. Die oprechte gevoelens slaan over van mens op mens en zo ontstaat een beweging. Zo komen mensen in beweging.

En dan blijft het niet stil....

zondag 27 november 2011

Je kunt er maar last van hebben: verwachtingen

Als je teleurgesteld bent over de reactie van een ander. Het resultaat van een intensief traject met een klant tegenvalt. Al die voorbereidingen er toch geen leuk feest van hebben gemaakt.

De lijst met teleurstellingen kunnen we zo lang maken als we willen. Voorbeelden zie en hoor je overal om je heen en vind je in jezelf.

Uiteindelijk komt het maar op één ding neer: jouw verwachtingen.

Er is iets gebeurd en je gevoelens daarover laten haarfijn zien of je er weer last van hebt: een bepaalde verwachting. Als die niet uitkomt, ben je teleurgesteld. Het is dan ook de kunst om géén verwachtingen te hebben. Onmogelijk? Dacht het niet!

Dé manier om je van verwachtingen te ontdoen, is leven in het nu en accepteren wat er is.

Oh joh, is dat alles?! Ik heb niet gezegd dat de oplossing makkelijk zou zijn he! Maar oefening baart kunst. Of beter: oefening verandert je brein. Letterlijk.

Door het oefenen van nieuw gedrag leg je nieuwe neurale netwerken aan. Zeker in de beginperiode moet je steeds alert zijn en oefenen, oefenen, oefenen. Maar na verloop van tijd (men zegt na zo'n 40 dagen), merk je dat het je steeds makkelijker afgaat.

De truc is dus die eerste periode door te komen.

Wees gedurende die tijd niet te hard voor jezelf. Daar zijn we weer: verwacht niet dat je het wel even snel onder de knie krijgt. Maar verwacht ook niet dat iemand als jij het nóóit zal leren!

Weten wat je zwakke momenten zijn, is ook raadzaam. Dan ben je voorbereid. En vooral: geniet van de eerste kleine successen! Dat positieve gevoel geeft je zelfvertrouwen.

Wat je aandacht geeft, groeit. Positieve aandacht maakt leren makkelijker en zorgt ervoor dat je meer oog hebt voor goede resultaten. 
 
Niet verkeerd toch? Zeker niet! Dus, waar wacht je op? Hup, aan de slag. Succes!!

vrijdag 25 november 2011

Taal is een prachtig ding

Het ABC verscheen op het scherm.
Het ZYX daar onder.
"Ik kan schrijven!"
Wat is taal toch een prachtig ding.
Met slechts 26 letters zoveel zeggen als je wil.

Wat zal ik zeggen?
Wat zal ik noteren?
"Ik kan toch schrijven!"
Taal is zo'n prachtig ding.
Met 26 letters kan ik zeggen wat ik wil.

Hoe zal ik het zeggen?
Hoe zal ik het schrijven?
"Ik heb geen inspiratie!"
Taal is een lastig ding.
Als je het zeggen moet, zijn 26 letters veel.

Weet jij het te verwoorden?
Weet jij het op te schrijven?
"Want mij lukt het niet!"
Taal is een instrument.
Dat niet iedereen goed kan stemmen.

Het spel van cadans, zin op zin.
Het gevoel, de beleving en betekenis.
"Het komt tot leven!"
Taal is geen dood ding.
De kunst is haar tot leven te wekken.

Als het dan is verwoord.
Als het dan is geschreven.
"Dit had ik nooit kunnen bedenken!"
Wat is taal toch een prachtig ding.
Met slechts 26 letters zoveel zeggen als je wil.

zondag 20 november 2011

Stop met lezen, want je weet alles al

Ik zit op de bank. iPad op schoot. M'n man kijkt tv. Naast me staat een lage tafel waar veel boeken op liggen. Van alles en nog wat. Boeken over de hersenen. Boeken over filosofie, (weg met) management, over ondernemen, verandering en creativiteit.

Terwijl ik nadenk over alle boeken die ik nog moet lezen, herstel, wil lezen, bekruipt me een gedachte. Een gedachte die vaker om me heen sluipt en af en toe uithaalt:

"Het" antwoord ligt niet in boeken.

Keuzes maken wordt er niet makkelijker door. Misschien juist wel moeilijker. Hoe meer je leest, nadenkt, wikt en weegt, hoe stiller je intuïtie wordt. Zo verleer je om dat gevoel te herkennen en op waarde te schatten.

Je gaat alles beredeneren. Wat tot stagnatie leidt. Want voor ieder gezichtspunt is iets te zeggen. Aan iedere kwestie zitten vele kanten.

Hoe langer je nadenkt, hoe meer kanten er opduiken. Hoe kun je nu nog een keuze maken?!

Geen keuze maken, is ook een keuze. Dus blijven dingen hetzelfde.

En al denk je een keuze te maken, dan kies je er toch niet helemaal voor. Bang om het beargumenteerde vertrouwde los te laten voor iets nieuws wat nog uitgeprobeerd en ervaren moet worden.

Een paar maanden terug ben ik voor mezelf begonnen. Als tekstschrijver. Iets wat ik al heel lang wilde.

Maar een KvK inschrijving en een paar kleine opdrachten verder, merk je dat er niets wezenlijk veranderd is.

Want ergens ECHT voor kiezen, betekent serieus tijd investeren. In van alles, zoals:

  • Zoeken, vinden en duidelijk maken wat je bijzonder maakt - want anders ben je gewoon de zoveelste tekstschrijver en gaat het alleen nog maar om de prijs. 
  • Effectief netwerken. 
  • Erachter komen wat de problemen zijn waar je ideale klant dolgraag vanaf geholpen wil worden. 

Maar als je naast je eigen toko je vaste baan van 4 dagen houdt, kom je net als voorheen tegen zessen moe thuis. Na het koken, eten en afwassen, is je avond bijna om en verlang je als niet-avond-mens alweer naar je bed. Ik ben inderdaad geen twintiger meer. ;-)

Niks zieligs aan hoor! Dat is simpelweg wat er gebeurt als je halfbakken keuzes maakt.

Ben ik geen echte ondernemer? Retorische vraag, vrees ik, anders had ik toch allang doorgepakt? Moet ik dus gewoon doorgaan met ondernemend zijn bij en voor een baas?

Ik heb er te lang (angstig!) over nagedacht. Resultaat: een rotsvaste impasse in plaats van overtuiging.

Al kijkend naar alle boeken op die lage tafel, het bijzettafeltje en in de kast, herinner ik me wat een succesvolle ondernemer die ik bewonder vele jaren terug tegen me gezegd heeft:

"Jij hebt zo ontzettend veel kennis die je heel goed weet te vertalen naar de praktijk. Voor anderen! Je hebt die kennis als het ware niet geïnternaliseerd." Waar hij aan toevoegde:

"Stop met lezen, want je hebt alle benodigde kennis al. Maak er nu ook gebruik van voor jezelf."

zaterdag 12 november 2011

Concentreren lukt niet, maar tobben wel!

Je leest een boek en je gedachten dwalen af. Minuten lang blijf je hangen op dezelfde pagina. Je wilt geconcentreerd werken. Eerst even je mail checken. Een uur later.... Die klus moet af. Je blijft echter tobben over iets wat vorige week gebeurd is.

Aandacht, concentratie, focus.... We hebben het met karrenvrachten nodig en in dezelfde hoeveelheden tekort.

Eigenlijk is dat niet zo gek. We hebben hetzelfde brein als onze oerbroeders en -zusters van lang geleden. Als zij enorm geconcentreerd (ik roep maar wat) bessen hadden bestudeerd, zonder acht te slaan op hun omgeving, zouden wij er niet geweest zijn.

In het verre verleden had snel afgeleid zijn voordelen.

Daardoor was je alert op veranderingen in de omgeving. Een ongeluk (roofdier) zat in een klein hoekje. Het was eten of gegeten worden.

Tegenwoordig worden we niet meer gegeten. We hoeven niet dagelijks bezig te zijn met overleven. Maar dat betekent niet dat we minder afgeleid worden. Cultuur verandert veel sneller dan een brein dat in miljoenen jaren geëvolueerd is.

In de huidige, ingewikkelde samenleving zit de afleiding veel meer in onszelf.

Als je niet geconcentreerd bent, gaan de voorhoofdskwabben in de default stand. Die standaard (default) instelling is: over jezelf, anderen en dingen die je nog moet doen of hebt gedaan nadenken. Daarvoor hoef je niet letterlijk niks te doen:

Je hoeft maar even niet op te letten en "weg" ben je.

Voordat je het weet, ben je verdwaald in een woud van gedachten die voortvloeien uit allerlei (onbewuste) overtuigingen. Hoe je tegen dingen aankijkt, bepaalt of je al dan niet een tobber bent. Of je het jezelf makkelijk(er) of moeilijk maakt.

Gedachten zijn heel krachtig. Slepen ze jou mee of bepaal jij de koers? Denk je dat je er invloed op hebt of heb je het gevoel dat je eraan overgeleverd bent? Vergeet niet: het is jouw gedachtenkracht.

De energie die in tobbende gedachten gaat zitten, kun je ook gebruiken om ze te ontleden:

  • Schrijf letterlijk op waar je je zorgen over maakt en waarom. (Opschrijven werkt confronterender dan er alleen over nadenken.)
  • Is het werkelijk reëel wat je van jezelf vraagt?
  • Zou je het ook van een ander eisen?
  • Wil je waar je je zorgen over maakt écht zó veel invloed geven?
  • Hoe zou iemand anders naar de situatie kijken?
  • Waarom heb je wel begrip voor anderen, maar niet voor jezelf?
  • Welke gedachten kunnen je verder helpen in plaats van tegenwerken?
  • Hoe zou je je voelen en gedragen door die nieuwe gedachten?

    Als je wilt, kun je jezelf verder helpen. Echt waar.

    Ook al is de situatie nog zo vervelend. Ook al is die ander nog zo'n hork. Jij kunt het verschil maken door hoe je ermee omgaat. Jij bepaalt hoeveel invloed het op jou heeft.

    Gelijk hebben, is iets anders dan gelijk krijgen.

    Het mag nog zo oneerlijk zijn wat er is gebeurd, het is gebeurd. Laat het niet -tig keer opnieuw gebeuren in je hoofd. Daardoor leg je niet alleen een negatief neuraal netwerk aan. Door al die "training" wordt het ook nog eens ijzersterk en dus steeds makkelijker om te activeren. Een vicieuze cirkel.

    Onderzoek je gedachten, de onderliggende overtuigingen, de bijbehorende gevoelens en het gedrag dat daardoor veroorzaakt wordt. Dan wordt duidelijk dat jij de sleutel in handen hebt. Dat jij er een ander patroon voor in de plaats kunt zetten.

    Wat ga jij doen met jouw gedachtenkracht?!

    dinsdag 8 november 2011

    DURF te denken!

    Filosofie heeft me altijd geïnteresseerd. In het laatste decennium aangevuld met de hersen- wetenschappen (neurofilosofie). Er is nog zoveel te ontdekken en eindeloos veel om over na te denken. Heerlijk, nadenken!

    Filosofie geeft een gevoel van verbondenheid: al eeuwenlang worstelen we met dezelfde vraagstukken. Om maar meteen Immanuel Kant beet te pakken:

    Wat kan ik weten? Wat moet ik doen? Wat mag ik hopen?

    En wie is dat nadenkende "ik" dan eigenlijk? Vroeg Ernst Mach (1838 - 1916) zich af. Volgens hem was het geen onveranderlijke, scherp omlijnde eenheid. Een in zijn tijd revolutionaire gedachte.

    Alhoewel David Hume al in 1739 opmerkte dat je geen "ik" nodig had om waar te nemen. Dat gebeurt al uit zichzelf. Is het "ik" dan slechts "een compositie van gewaarwordingen"? Het "ik" is inderdaad een illusie, zeggen ook nu veel hersenwetenschappers. Een concept dat de boel bij elkaar houdt.

    Maar voordat ik verzand in een filosofische verhandeling: het mag duidelijk zijn dat het een misvatting is dat wij door onze huidige, verzadigde samenleving veel tijd hebben om over van alles en nog wat na te denken. Welnee, we hebben nooit anders gekund! Uitgerust als we zijn met die wonderlijke, uiterst actieve en ingewikkelde grijze massa.

    Het schept een ontroerende verbondenheid door de eeuwen heen. We weten het uiteindelijk allemaal niet. 

    Nog steeds niet. Tenminste, er zijn veel verschillende antwoorden. Wat ook weer helemaal bij "de mens" past. We zullen het maar eens met z'n allen ergens over eens zijn!

    Alhoewel.... Ongemerkt zijn we het over veel meer dingen eens dan je in eerste instantie zou denken. Dat komt omdat we over heel veel dingen ook NIET nadenken. Zoals bepaalde aspecten van de cultuur waarin je samen opgegroeid bent en leeft.

    Pas als je in het buitenland gaat wonen of zelfs maar in een andere provincie, merk je dat bepaalde gebruiken niet gemeengoed zijn. Ze zijn kenmerkend voor de omgeving waarin jij opgegroeid bent.

    Onuitgesproken regels die kritiekloos gevolgd worden, zijn een smeermiddel in de samenleving. 

    Ze scheppen een kader en geven zekerheid. Je weet wat er van je verwacht wordt. Hoe je je moet gedragen.

    Zo is ook iedere filosoof een kind van zijn tijd en een "product" van de toen heersende cultuur. Het is vrijwel onmogelijk je los te denken van de tijdgeest. Zij is zo alom vertegenwoordigd en schept bijna ongemerkt een bepaald denkkader.

    Nu is nadenken zonder enig kader erg lastig. Probeer het maar eens. Overal zit een bepaald uitgangspunt onder. Blijf maar doorvragen met "waarom?", dan zul je ervaren dat je bepaalde overtuigingen hebt waar je je niet eens van bewust was. Maar die je ondertussen wel vormen en een bepaalde kant op sturen.

    Wat mij betreft is dat een filosofische essentie: je bewust zijn van je overtuigingen, ze onderzoeken en dus niet zomaar klakkeloos voor "waar" aannemen en ze durven veranderen.

    Blijf nadenken. DURF te denken! Zoals we dat al eeuwenlang doen.

    dinsdag 1 november 2011

    Het nadeel van zwerfafval opruimen

    Valt het jou ook op? Al dat zwerfafval in de bermen, struiken, op straat, schoolpleinen en op je eigen stoep? Vind jij het ook zo moeilijk om te begrijpen waarom mensen zoveel dingen zomaar weggooien? Terwijl er toch zat andere mogelijkheden zijn om van je afval af te komen.

    Er zijn heel veel mensen die zich ergeren aan zwerfafval. Er zijn veel minder mensen die er iets aan doen. Begrijpelijk: het gaat tenslotte nogal ver om iemand anders z'n afval op te ruimen. Je kunt er in ieder geval voor zorgen dat je zélf de openbare ruimte niet als collectieve afvalbak gebruikt.

    Maar toch bleef het knagen. Die openbare ruimte is ook van mij. Dus ben ik er deels verantwoordelijk voor. 

    Daarnaast is er een bekend psychologisch effect: als ergens rommel ligt, is de drempel om er iets bij te gooien laag. Een buurt met leegstand waar aan kapot gegooide ramen niets gedaan wordt, kan verrassend snel nog verder afglijden.

    Kortom, MOET ik eigenlijk niet meer doen? Juist in deze sterk geïndividualiseerde samenleving, waar wat van "ons" is, zo in waarde lijkt in te boeten. Verander de wereld, begin bij jezelf, toch?

    Voor mij kwam de omslag door @Klean_nl.

    Bekijk de films op de site van Peter Smith: dan snap je zeker waarom er eigenlijk geen keuze meer is. Je MOET in actie komen!

    Dat is precies wat ik gedaan heb. Als ik 's ochtends naar mijn werk fiets, stop ik regelmatig om allerlei afval in een zakje aan m'n stuur te gooien. Je komt werkelijk van alles tegen:

    Van bedrijfskoffiebekertjes (in de struiken bij dat bedrijf zelf!) tot literverpakkingen vruchtensap. Van complete productverpakkingen tot kapotte paraplu's.

    Het is gewoon fijn om dat allemaal weg te halen. Om te zien hoe de boel weer opknapt. Om te weten dat niet één of ander (huis)dier zich er ziek aan eet.

    En het is simpelweg fijn om aan het zwerfafval probleem iets te DOEN.

    Allemaal mooi, toch? Nou, ik zit wel ergens mee. Voorheen kon ik namelijk anoniem op en neer fietsen. Maar door het "afwijkende" gedrag, merken mensen je op. Gaan ze op je letten. Wat zullen mensen denken als je een dag eens niets opruimt? Omdat je te laat van huis bent gegaan, bijvoorbeeld.

    En er zijn niet alleen positieve reacties. Je hebt ook mensen die zeggen dat zo'n buiten huishoudster wel handig is - terwijl ze demonstratief een blikje drinken nonchalant wegwerpen. Of mensen die je schoudertas van je fiets proberen te trekken terwijl jij met je rug naar je fiets op je hurken in het gras zit om iets op te rapen.

    Redenen om te stoppen met zwerfafval opruimen? Nee!

    Het zijn geen redenen. Het zijn excuses. Want dat soort voorvallen zijn uiteindelijk zeldzaam. Daarnaast: als je hier eenmaal mee begint, is het moeilijk om te stoppen. Je wilt op een gegeven moment bijna alles wat er aan zwerfafval op je pad komt opruimen! Het heeft iets verslavends.

    Toch sta ik er nog niet voor 100% zelfverzekerd in en ben ik bang dat een paar vervelende voorvallen de onzekerheid te groot zullen maken en mij dus, wat dit betreft, inactief. Om dat te voorkomen, blijf ik @Klean_nl actief volgen én twitter ik over wat ik doe. Als stok achter de deur. Daarom ook dit artikel.

    Als ik het zo "wereldkundig" maak, MOET ik wel doorgaan, toch?! Doe jij ook mee?

    dinsdag 18 oktober 2011

    Anders kijken, is iets anders zien

    Er is iets gebeurd en je hebt er een rotgevoel over. Hoe langer je erover nadenkt, hoe erger het wordt. Wat een ellende! Had je maar.... Als je nou anders had gereageerd, dan....

    Voordat je het weet, zit je gevangen in een vicieuze cirkel. Een negatieve spiraal die niet te doorbreken lijkt. Opgesloten in een manier van denken waar je vertrouwd mee bent. Je bent er zo aan gewend dat het een gewoonte is geworden.

    Omdat het zo gewoon voelt, sta je er niet bij stil en realiseer je je niet dat er ook andere manieren zijn om over lastige situaties na te denken. Jezelf gefrustreerd vastdenken, vermindert de flexibiliteit van je reactievermogen.

    Zo blijft de vicieuze cirkel stevig gesloten.

    Toch kun je die cirkel doorbreken. Het begint met bewustwording en het loslaten van je eigen gelijk. Want je kunt gelijk hebben, maar dat betekent nog niet dat je het krijgt.

    Als je je realiseert wat er in je hoofd gebeurt, dat wilt veranderen en daarnaast bereid bent tot een open en welwillende blik, dan zul je de volgende tips effectief kunnen inzetten:

    5 manieren om te herinterpreteren:

    • Een gebeurtenis anders beoordelen
    Wat er gebeurd is, kun je zelf zo groot of klein maken als je wilt. Het is maar net waar jij voor kiest. Wat je overkomt, is gebeurd, maar het gewicht wat je eraan geeft, bepaal je zelf. Word je verpletterd? Of ben je je bewust van je kracht en kun je het optillen of opzij zetten?

    • Hoe je je voelt normaliseren
    Wat je wanneer ook voelt, realiseer je dat het heel normaal is om bepaalde gevoelens te hebben in bepaalde situaties. Niks geks aan. Daar hoef je je dus niet druk over te maken of voor te schamen.

    • Wat je belangrijk vindt, veranderen
    Het leven verandert. Er kunnen onverwachte dingen gebeuren. Dan kun je vasthouden aan normen uit het verleden of je kunt ze bijstellen. Zodat je de nieuwe situatie beter aankunt. Dat betekent dus niet dat je jezelf verloochent, maar dat je onderzoekt waarom je wat belangrijk vindt. Vervolgens concludeer je misschien dat je prioriteiten top 3 in een andere volgorde moet.

    • Een ander perspectief
    Kijk eens naar jezelf vanuit een ander perspectief. Bijvoorbeeld door de ogen van een ander: iemand van het andere geslacht of een collega of vriend(in). Je kunt je ook afvragen wat iemand uit een ander land ervan zou denken.

    • Humor
    Soms kan het heel makkelijk zijn. Als je ergens de humor van inziet en je moet lachen, dan ontspant dat meteen en neem je het minder serieus.

    Het gaat erom dat je je bewust bent van je mentale processen. Waarom denk je eigenlijk wat je denkt? Hoe zou je liever willen denken? Welke manier van denken zou je vooruit helpen in plaats van frustreren? Welke overtuigingen staan je in de weg en zijn aan vervanging toe?

    Weet dat er altijd iemand is die wat kan veranderen aan de manier waarop jij denkt en met situaties omgaat. 

    Diegene is ALTIJD binnen handbereik, want dat ben JIJ ZELF!

    zondag 2 oktober 2011

    STOP met het hebben van goede ideeën!

    Wat word ik er toch gek van: mensen die steeds maar weer met een nieuw idee op de proppen komen en niks uitvoeren. Als ze al een begin maken met de realisatie van een idee, worden ze binnen no-time afgeleid door... het volgende nieuwe idee!

    Creativiteit wordt tegenwoordig hoog aangeslagen. In de huidige, snel veranderende wereld (zoals dat dan heet), moet je flexibel kunnen inspelen op nieuwe ontwikkelingen. Maar dat inspelen doe je niet alleen door veel creatieve ideeën te hebben. Een deel ervan zal toch echt uitgevoerd moeten worden!

    Ideeën hebben, is leuk. Spannend. Enerverend. Je krijgt er een kick van. Zeker als anderen ook enthousiast reageren. 

    De uitvoering is echter een stuk saaier. Wie gaat wat doen? Wat is er precies nodig? Hoeveel kost dat? Je loopt tegen praktische problemen aan. Hoe ga je daarmee om? Planning, organisatie, overleg, tegenvallers en toch gefocust vasthouden aan je doel.

    Gaaaaaap......

    Er is geen gebrek aan goede ideeën, maar wel een groot tekort aan doortastende uitvoering.

    Okay, okay, de stelling is duidelijk. Wat gaan we eraan doen? Er zijn manieren om een ideeën verslaving om te buigen:

    • Maak van het hebben van ideeën je beroep. Er zijn zat mensen die niet creatief en minder snel afgeleid zijn en daardoor veel beter in de uitvoering.
    • Zorg dat je als "ideeën generator type" mensen om je heen hebt die kunnen inschatten welke ideeën rendabel zijn, ze kunnen uitvoeren én die hun poot stijf houden als jij weer 'ns een andere kant op wilt.
    • Ga terug in de tijd en ontdek hoeveel goede ideeën op de plank zijn blijven liggen. Ontnuchterend. Wat blijkt: het realiseren van goede ideeën is uiteindelijk nog véél leuker dan ze alleen hebben.
    • Zorg dat er naast een einddoel ook zicht is op "tussendoelen". Als deze gehaald worden, geeft dat een positief gevoel. We hebben al wat bereikt! Een einddoel dat te ver achter de horizon ligt, werkt demotiverend. Er zijn tussentijdse energieboosts nodig om de motor draaiende te houden.

    Nu is het alleen nog een kwestie van precies de juiste ideeën uitvoeren... Simpel! ;-)

    zondag 25 september 2011

    Ik wil wel, maar mijn brein niet!

    Je neemt je voor vanaf nu anders te reageren op die vervelende collega. Bij het volgende beoordelingsgesprek laat je je niet meer overtroeven door je baas. De volgende keer als een vreemde je aanspreekt, sta je niet meer met een mond vol tanden. Vanaf morgen blijf je van alle chocolade af.

    Je brein heeft andere plannen

    Herken je iets? Zo niet, dan kun je vast zelf direct een eigenschap of gewoonte noemen waar je graag vanaf wilt. Keer op keer neem je je voor je leven te beteren. Dit keer gaat het wel lukken! Maar steeds lijkt het alsof jij wel wilt, maar je brein hele andere plannen heeft.

    Martijn Frijters heeft het in zijn boek "De kracht van gedachten" over de olifant en zijn berijder. Hiermee wil hij het verschil aangeven tussen je bewustzijn en de automatische piloot. Welke van deze twee de olifant is....? Je raadt het al!

    Met deze beeldspraak wordt meteen duidelijk waarom het zo moeilijk is te veranderen: een olifant beweegt wel, maar vooral traag en gestaag in de vertrouwde richting. Die stuur je niet zomaar even een andere kant op.

    Jij bent óók die olifant

    Maar die berijder zit er niet voor niets op. Mensen veranderen wel degelijk. Maar niet door gefrustreerd en ongeduldig steeds in de flanken van hun olifant te trappen. Realiseer je dat jij óók die olifant bent. Zou jij enthousiast de voorgestelde nieuwe route inslaan als iemand je op deze onvriendelijke manier er naartoe probeert te dirigeren?

    Van mensen die dingen goed onthouden, wordt niet voor niets gezegd dat ze een "olifanten geheugen" hebben. Olifanten zijn slimme dieren die zich in barre tijden waterroutes uit een ver verleden kunnen herinneren om er vervolgens zo naartoe te wandelen.

    In deze kracht zit tegelijkertijd de zwakte: oude patronen zijn dusdanig goed ingesleten, dat er blind op gevaren (of gelopen) wordt. Conclusie: het aanleren van nieuwe gewoontes vergt veel tijd. Laat dat nou precies zijn wat we niet hebben.

    Ik wil alles en dat wil ik NU!

    Tenminste, we zijn ongeduldig. Zeker in de huidige tijd. Alles moet snel, snel en vooral NU. Als iets niet meteen lukt, vinden we onszelf vaak ook nog een sukkel. Zo creëren we ideale omstandigheden om het bij de oude, vertrouwde olifant te laten. Terwijl de berijder al foeterend steeds roder aanloopt van irritatie.

    Met zo'n veeleisende mentaliteit zit je jezelf dus behoorlijk in de weg. Als je tenminste wilt veranderen. En dat wil je, anders had je niet tot hier doorgelezen. Je ogen kijken verlangend uit naar een oplossing, dé opmerking waarmee alles duidelijk wordt en veranderen een koud kunstje.

    Ik zou het je graag makkelijk maken, maar het is fysiologisch gezien nou eenmaal niet mogelijk. Er zijn zoveel processen die efficiënt uitgevoerd moeten worden door die grote automatische piloot. Anders zou je veel te veel over van alles moeten nadenken. "Fight, flight or freeze" is niet voor niks door de natuur uitgevonden. Uiteindelijk gaat het maar om één ding: overleven!

    Computercrash voelt levensbedreigend

    Al komen we in het dagelijkse leven geen gevaarlijke tijgers meer tegen en hoeven we niet continu te vrezen voor ons leven, onze hersenen reageren alsof dat wel het geval is. Aan het zogenaamde "limbische systeem" is weinig veranderd. Het wordt al geactiveerd als je denkt aan de afspraak met een prospect morgen, als je computer blijft hangen in één of ander programma of als je naar je werkt rijdt en hoopt dat je die ene vervelende collega niet zult tegenkomen.

    Wat mij betreft is "de truc" je bewust te zijn van je gedrag, gedachten en de onderliggende overtuigingen. Onderzoek wat er aan je gevoelens en gedrag ten grondslag ligt. Stel vervolgens kritische vragen aan jezelf:

    • Zijn er harde bewijzen voor deze zienswijze? 
    • Help je jezelf verder door eraan vast te houden? 
    • Als je er anders tegenaan kijkt, wat zie je dan?

    Deze vragen stellen je in staat nieuwe, constructieve gedachten te vormen die je wél verder helpen. Je neemt het heft in eigen handen: je doet iets aan de manier waarop jij met iets omgaat. Daar heb je tenminste invloed op.

    De knop om!

    Voelen dat je zelf een knop om kunt zetten in je hoofd geeft een goed gevoel. Op die positiviteit moet je teruggrijpen op de momenten dat het tegenzit. Als je moe en snel geïrriteerd bent, je net ruzie hebt gehad met je geliefde, de deadline van dat grote project in je nek hijgt of wat dan ook.

    Complimenteer jezelf iedere dag met alle stapjes in de goede richting. Doe het rustig aan, maak het jezelf niet meteen te moeilijk en wees niet te hard als het in een bepaalde situatie niet gelukt is je nieuwe gedrag te vertonen. Wees vergevingsgezind, zowel voor jezelf als anderen.

    Na verloop van tijd zul je merken dat je een nieuwe gewoonte hebt aangeleerd. Al dat oefenen heeft geresulteerd in een ander stukje olifant. Je hoeft er geen moeite meer voor te doen. Het is geen strijd meer. De berijder en de olifant zijn één geheel.

    Op naar de volgende verandering...!

    zondag 18 september 2011

    Hoe ons brein verandering in de weg zit

    Menselijk gedrag veranderen, is één van de moeilijkste dingen die er is. Dat is algemeen bekend. Maar hoe komt dat toch? Waarom is het zoiets wezenlijks van de menselijke natuur?

    De verklaring is in principe heel simpel: het zit van nature besloten in de werking van het menselijk brein. Natuurlijk is dat slechts een heel klein stukje van het antwoord. Want wat betekent dat en kun je er zelf nog invloed op uitoefenen of ben je overgeleverd aan je fysiologie?

    Gevaar minimaliseren en genot maximaliseren

    Ons brein kent twee basisreacties die als volgt te omschrijven zijn: 

    • Wat als plezierig wordt ervaren, trekt aan, waardoor je er nog meer van wilt.
    • Wat als onplezierig wordt ervaren, stoot af en veroorzaakt een “fight, flight or freeze” respons (vechten, vluchten of verstijven).

    Onze moderne samenleving bestaat relatief gezien nog maar zeer kort. Onze hersenen evolueren echter veel langzamer dan onze cultuur. Waardoor e.e.a. niet meer parallel loopt. Dat geeft in onze huidige, snel veranderende tijd nogal wat problemen.

    Verandering = gevaar

    Eén van de belangrijkste dingen die we ons moeten realiseren, is dat verandering door de hersenen als gevaar gepercipieerd wordt. De mate van verandering die een mens in één keer aankan, verschilt per individu.

    In z’n algemeenheid kan gesteld worden dat veranderingen die de dagelijkse gang van zaken wezenlijk verandert, bij de meeste mensen de 'fight, flight or freeze' respons oplevert. Eigenlijk niet zo vreemd als je bedenkt dat in de oertijd een verandering in het struikgewas, een gevaarlijk roofdier kon betekenen.

    Maar laat verandering nou net één van de wezenskenmerken van deze tijd zijn. Nog los van veranderingsprocessen binnen organisaties: de buitenwereld raast ook steeds sneller verder. Er is eigenlijk geen keus meer: je moet mee, anders overleven jij en je bedrijf het simpelweg niet.

    Van theorie naar praktijk

    Wat kun je concreet doen met deze kennis van de werking van het brein? Hoe kun je deze vertalen naar een bedrijfssituatie? Hierop zijn twee antwoorden te geven die samen de basis vormen van iedere veranderingsaanpak.

    Kennis = de sleutel

    Uit wetenschappelijk onderzoek zijn geruststellende resultaten naar voren gekomen. Kennis van de werking van het brein blijkt namelijk de effectiviteit van mensen te verhogen. Tenminste, als mensen met de verworven kennis aan de slag gaan en deze praktisch toepassen in alledaagse situaties.

    In het begin zal deze benaderingswijze moeite kosten. Want ook dit is een verandering! Maar door de inzichten concreet toe te passen, ontstaan nieuwe netwerken in de hersenen die door herhaald gebruik steeds makkelijker in werking treden. Na verloop van tijd wordt het min of meer een automatisme. Een manier van doen en 'zijn'.

    Stapje voor stapje

    Als het brein zoveel moeite heeft met veranderingen, mag het duidelijk zijn wat er gebeurt als mensen met reorganisaties of branding trajecten geconfronteerd worden. In dat soort processen worden bijna altijd veel te grote stappen genomen. Helaas ben je dan niet sneller thuis, maar juist verder van huis.

    Het is niet zo “dat mensen het maar niet snappen!” Je medewerkers zijn echt niet dom. Ze krijgen simpelweg teveel in één keer op hun bord. In de directiekamer is er waarschijnlijk maandenlang over gedelibereerd, maar van de werknemers wordt verwacht dat ze het direct oppakken en er vol goede moed mee aan de slag gaan.

    Kortom: doorloop het proces stapje voor stapje. Weliswaar consequent en onvermijdelijk, maar in een tempo dat bijgehouden kan worden. Een leider die te ver op de troepen vooruit loopt, heeft al heel snel geen volgers meer, laat staan aanhangers.

    Ons brein helpen veranderen

    Als we al het voorgaande in gedachten nemen, welk beeld kristalliseert zich dan uit? Iedere organisatie is natuurlijk anders, maar er vormt zich wel een algemeen referentiekader:

    Een prachtige toekomstvisie schetsen, de grote lijnen uitzetten, vinden de meeste directeuren en managers het leukst om te doen. De werkvloer moet het vervolgens invullen en uitvoeren.


    Voor de meeste mensen staat die prachtige visie echter mijlenver af van hun huidige belevingswereld en heeft daardoor een afstotende in plaats van inspirerende werking. Zorg er dan ook voor dat je weet wat er speelt onder je mensen, zodat je kunt inschatten hoeveel speelruimte je hebt. Misschien minder spannend (geen grootse verhalen), maar wel effectiever (rendement op de lange termijn).

    Het positieve neveneffect is dat mensen zich gehoord voelen. Een plezierig gevoel, wat het brein ontvankelijker maakt. Vertrouwen is in dit kader cruciaal. Je kunt je alleen kwetsbaar opstellen in een veilige omgeving. Is er geen vertrouwen, dan gaat de deur onherroepelijk dicht. Omdat de situatie dan als 'gevaarlijk' beoordeeld wordt.

    Er zijn altijd mensen die beter aansluiten bij wat je wilt bereiken, al zijn het er maar een paar. Zij verdienen alle aandacht. Want de reden dat zij meer aan kunnen, komt omdat de veranderingen aansluiten bij persoonlijke (onbewuste) kernwaardes. Als dat het geval is, zien mensen de verandering niet als een bedreiging. Integendeel!

    Deze ambassadeurs, 'gewone' medewerkers binnen de organisatie, hebben een vaak onderschatte impact. Want hun enthousiasme en inzet voor 'de goede zaak' geeft het bedrijf de broodnodige extra energie om vol te houden en door te zetten. Daarnaast worden goed geformuleerde aanwijzingen van gewaardeerde collega’s niet zo snel als bedreigend ervaren. Waardoor je dus minder kans loopt op de 'fight, flight or freeze' respons.

    Conclusie

    Na deze korte uiteenzetting kunnen we concluderen dat kennis van de werking van het brein en het stap voor stap doorlopen van veranderingen, bijdragen aan het succesvol starten en uitrollen van een Internal Branding- of veranderingsproces. Het zijn mogelijkheden die niet onbenut moeten blijven!

    zondag 11 september 2011

    Wat zijn volgens je brein de leukste mensen?

    Sociale wezens hebben sociale behoeftes

    Uit veel recent hersenonderzoek met de nieuwste technieken blijkt steeds weer: overleven betekent voor je brein veel meer dan genoeg eten en drinken, beschutting en bescherming. Mensen zijn extreem sociale wezens, dus dat sociale kwesties net zo relevant zijn, is niet verrassend.

    Hier bewuster mee omgaan, zou menselijke verhoudingen flink kunnen verbeteren. Maar verandering begint altijd eerst met bewustwording. Dus wat zijn de "sociale domeinen" waar je hersens net zo heftig op reageren als ging het om zaken van leven of dood?

    • Status
    • Zekerheid
    • Autonomie
    • Verbondenheid
    • Eerlijkheid

    Vaak gaat het om een combinatie van elementen. Bijvoorbeeld: Je wordt op je werk publiekelijk onterecht fel aangevallen. In een dergelijke situatie wordt niet alleen je status aangetast, maar ook je gevoel van zekerheid en verbondenheid. Om over de oneerlijkheid ervan nog maar te zwijgen!

    Bij sociale pijn worden dezelfde breingebieden geactiveerd die ook betrokken zijn bij het voelen van fysieke pijn. Met één groot verschil: sociale pijn duurt langer en is moeilijker te verwerken. Daarbij komt ook nog eens dat de herinnering aan sociale pijn, je deze opnieuw laat beleven.

    Dus wat zijn dan de leukste mensen om mee te werken?

    Eigenlijk weet je dat wel, want waarschijnlijk heb je het al eens ervaren. Het is heel fijn om met iemand om te gaan die je laat zien waar je goed in bent (status verhogend), iemand die duidelijk is over zijn verwachtingen van jou (groter gevoel van zekerheid), iemand die jou je eigen beslissingen laat nemen (meer autonomie), iemand die in jou als mens geïnteresseerd is en naar overeenkomsten i.p.v. verschillen zoekt (schept verbondenheid) en die je fair behandelt.

    Dan voel je je kalmer, gelukkiger, zelfverzekerd, meer verbonden en slimmer. Waardoor je meer aankunt en de wereld groter lijkt. Omdat dit zo'n fijn gevoel is, wil je tijd met die persoon doorbrengen en diegene zoveel mogelijk helpen. Kortom, een win-win situatie.

    Waarom lijkt het alsof er maar weinig van zulke mensen zijn?

    Omdat we zo vaak onze eigen status verhogen ten koste van een ander. Ook wel competitie en rivaliteit genoemd. Handig als je 100 meter hordes moet lopen op de Olympische Spelen, maar nogal onhandig als je met z'n allen bij hetzelfde bedrijf werkt en gezamenlijke doelstellingen wilt realiseren.

    Dus speel eens wat vaker tegen jezelf. Word beter in wat je doet en wat je leuk vindt. Versla jezelf. Want ook dat geeft een enorme boost. Zonder dat anderen daar last van hebben. Sterker nog, als je je voortgang en uitdagingen deelt, groeit de verbondenheid en de behoefte elkaar te helpen.

    Laat dat nou precies zijn waarom het gaat. Een mooie (bedrijfs)toekomst bouw je tenslotte niet alleen. Je moet er sámen wat voor over hebben.