Wat doe je als volwassene?
Je van tevoren niet 1 kapotte knie of misschien een zere arm voorstellen. Nee....
Je bedenkt je iedere zere plek die je je maar kunt voorstellen. En dat niet alleen, je vóélt al die zere plekken ook al bij voorbaat.
Al worden er 10 fietsen (= kansen) neergezet, je durft nergens op te stappen.
Als je jong bent, stel je je niet allerlei andere scenario's voor. Je wilt simpelweg fietsen zonder zijwieltjes! Gevolg: laserscherpe focus.
Stel dat je je bedacht had dat je natuurlijk ook gewoon met zijwieltjes kunt blijven rijden. Of dat je straks toch een auto hebt. Of dat dat hele idee van 'leren fietsen' eigenlijk nergens op slaat.
Stel je voor....
Stel je voor dat we ons meer zouden gedragen zoals toen. Dan zou je meer risico's durven nemen.
- Dat moeilijke gesprek voeren met je baas? Nu inplannen.
- Dat gewaagde artikel wat je niet durft te publiceren? Hee, net online gezet.
- Je eigen bedrijf komt niet van de grond omdat je aan het over-analyseren bent? Gestart.
En voordat je het weet, ga je onderuit. Je staat op, wrijft over je zere arm en stapt weer op.
Waarom lukt het niet meer om zo te leven? Wat is de grootste angst?
Dat er iets vervelends gebeurt. Want dat moeilijke gesprek aangaan, kan het einde van de relatie betekenen. Je gewaagde artikel kan afgekraakt worden. Je eigen onderneming kan jammerlijk mislukken. Dat doet pijn.
We hebben een hekel aan pijn. Als het kan, vermijden we het.
En dat kan vaak. Heel makkelijk. Door niks te doen. Het uit de weg te gaan. Excuses te verzinnen.
Jezelf verlammen met allerlei horror scenario's.
Uiterst effectief. Zo lijkt het. De realiteit is echter dat je alleen maar langer en meer last hebt van pijn. Want:
Uitstellen = kwellen.
Ergens blijven werken terwijl je al jarenlang weg wilt. Een vriendschap aanhouden die alleen maar energie kost. Na 10 businessplannen nog net zo ver zijn als daarvoor.
Je frustratie wordt er niet bepaald minder van.
Helaas is er maar één oplossing voor: oefenen. Neem dat risico. En warempel, het heeft niet de dood tot gevolg. Stel je minder defensief op en hee, het is zinvol advies, geen je-tot-de-enkels-afhakkende-kritiek.
En ja, afgewezen worden, is geen fijn gevoel. Maar er constant bang voor zijn ook niet.
Voel het op de momenten zelf. Niet daarvoor. Niet daarna.
Vallen, even diep ademhalen en hup, weer opstappen. Hoe vaker je het doet, hoe vertrouwder je ermee wordt.
Je recupereert steeds sneller. Je krijgt meer lef. Je gaat steeds harder fietsen. Je valt minder vaak. Af en toe durf je zelfs het stuur los te laten.
Zo erg is het eigenlijk allemaal niet. Had je het maar veel eerder gedaan. Nee. Je doet het nu. En de volgende keer weer.