Ondertussen worden we dommer en dommer.
Wetenschappers hebben eens onderzocht wat er gebeurt met mensen na een lome vakantie van
2 weken. Wat bleek? Ze waren tot 20 IQ punten minder slim geworden.
Nu is je dagelijkse sleur alles behalve een vakantie, maar steeds dezelfde routine maakt de grijze celletjes ook lui. Je wordt gemakzuchtig. Je krijgt steeds minder zin om ergens moeite voor te doen.
Van nature zijn onze hersenen gericht op efficiency.
Dat brein kost massa's energie, in verhouding tot de rest. Hoe makkelijker het allemaal is, hoe soepeler het loopt in die machinekamer.
Allemaal lekker gemoedelijk dus, maar aan de andere kant hebben we in dit rijke land alle tijd om ons uitgebreid druk te maken over zelfverwezenlijking. We willen wat betekenen! We willen wat bereiken!
Leuk, al dat denken en praten daarover, maar er gaat niets gebeuren op die hangbank.
Dat weten we natuurlijk best. Maar au, buiten je gebaande paden stappen, is zo ongemakkelijk. En daar houden we niet van he, van ongemak.
Gelukkig zijn er altijd nog.... omstandigheden!
Er gebeurt iets onverwachts, positief of negatief. Iets wat flink afwijkt van wat je gewend bent. Iets wat niet weggaat - je kunt er niet overheen stappen met de gedachte 'het is maar tijdelijk, lekker laten gaan'.
Je wordt als het ware uit je bestaande situatie gekatapulteerd.
Op dat moment misschien niet zo leuk, maar achteraf blijkt het precies te zijn wat je nodig had. Of niet. Maar dan geven we er wel weer zo'n zwengel aan, dat we tóch vinden dat het ons verder geholpen heeft. Zo zitten onze hersenen gelukkig ook wel weer in elkaar.
Als het vervolgens lukt dat momentum een tijd vast te houden, kun je jezelf behoorlijk verbazen.
Je bent veel creatiever dan je dacht. Met het nodige lef ook nog eens. Of welke kwaliteit het ook is die je voorheen bijna nooit ten toon spreidde. Zo wordt het nog eens wat!
Stel je voor dat je die onverwachte momenten actief opzoekt in plaats van erover te struikelen. Scheelt de nodige blauwe plekken.
En je wordt er nog slimmer van ook.