Slaapwandelen of levenswerken?

Je bent aan het werk. Dag in dag uit. Week in week uit. Jaar in jaar uit. Half negen tot vijf, zes, zeven.... Na het eten nog even. In het weekend wat regelen, want dan kun je tenminste geconcentreerd en rustig zaken afhandelen. Muis-in-een-draaimolen-idee.

Nu ben je uit die draaimolen gesprongen en je weet niet wat je meemaakt.

Wat moet je doen?! Je weet je even geen raad met jezelf. Daar sta je dan, naast die tredmolen. Zo van buitenaf ziet hij er ineens heel anders uit.....

En nu??

Nu doen je (geestelijke) spieren pijn van de compleet andere bewegingen die je in de buitenwereld maakt. En alles lijkt zo langzaam. "Ik moet toch continu wat nuttigs dóen? Iedere dag!"

Stilstaan is niet nuttig. Of toch wel?

Het is niet zwart of wit. Het is niet heel groot of ultraklein. Het is en/en. Stilstaan zonder beweging is stagnatie. Alsmaar doorgaan zonder reflectie is opbranden.

Loslaten, is iets anders dan stilstaan. Loslaten is juist dóórgaan. Naar de volgende fase.

Hoe die fase eruit ziet? Geen idee. Zal het leuk of moeilijk zijn? Geen idee. (Allebei, waarschijnlijk.) Wat ga je nou allemaal precies doen? Geen idee.

Loslaten, is ook weten dat je het niet allemaal hoeft te weten. 

Denken dat je eerst álles moet weten en kunnen, is een stagnatie-garantie. Want je zult het nóóit allemaal exact weten en tot in ieder detail kunnen.

Wees eerlijk, het zijn excuses om snel die tredmolen weer in te springen.

Lekker vertrouwd. Veilig opgesloten. Pfoeh, nu hoef je geen moeite meer te doen. Dat was even schrikken zeg.....

Wil je een avontuur beleven? Dan zul je heel vaak schrikken!

Van jezelf. Van anderen. Van wat er allemaal gebeurt als je je werkelijk openstelt voor die belevenis. Positief en negatief. Een achtbaan is niet alleen maar leuk en je zit toch onder een veiligheidsbeugel?


Dus al is het nog zo eng, weet dat je jezelf prima kunt 'beveiligen'.

Maar dat is iets anders dan jezelf insnoeren. Een dwangbuis strak trekken. Je handen op je rug (laten) binden. Dat is geen veiligheid, dat is afstomping. Dat is zielloos worden.

Het mooie in jou is er om volledig tot bloei te komen. Dat groeiproces gaat met pijnstuipen gepaard.

En we zijn zooooo bang van pijn..... Als je die angst loslaat, zal pijn minder pijn doen. De echte pijn zit hem namelijk vaak in het te lang vasthouden ervan.

Hoe meer je loslaat, hoe voller het leven wordt. Een fantastische paradox. Geniet ervan!