Ten eerste dat de lunchkaart klein was. Maar liever een paar dingen goed, dan veel slecht. Geen probleem.
Er was iets anders wat nog veel meer opviel: het waren recepten! De ingrediënten en bereidingswijzen werden keurig netjes opgesomd.
Maarre..... ik sta nu toch niet in de keuken?!
Wat kan het mij nou schelen dat er 5 kleine tomaatjes, een theelepel oregano en een snufje zout of wat dan ook in het betreffende gerecht zit? Als ik zelf aan het knutselen ben in de keuken, okay, maar waarom zit ik nu juist hier? Precies..... En het maakt het uitkiezen van je gerecht er niet bepaald makkelijker op.
Als je het verhaal achter deze manier van presenteren niet vertelt, dan blijft er maar één ding over: irritatie.
Aan het eind van de lunch konden we het niet laten er iets van te zeggen. Wat was de gedachte erachter? De ober legde uit dat het idee is dat mensen gerechten die ze lekker vinden dan ook thuis kunnen maken. Als ze willen, krijgen ze de bereidingswijze mee naar huis.
Het was zelfs het concept waar het hele restaurant op gebaseerd was: recepten delen met klanten.
We keken nog eens om ons heen. Niets in het restaurant wees op iets bijzonders. De inrichting was prima, maar standaard. Nergens werd erover gecommuniceerd. Geen foldertjes op tafel, geen (krijt)borden met uitleg aan de wanden, geen placemats met het verhaal.
"Vaste klanten weten het inmiddels wel," wierp de ober nog tegen.
Tja. Wij waren inderdaad geen vaste klanten. "Soms vertellen we het ook aan nieuwe klanten hoor," was het volgende verweer. Met 'soms' zet je geen concept neer. Je moet het continu herhalen en bevestigen met wat je uitstraalt en communiceert om het tot leven te brengen.
Aan een goed verhaal heb je alleen iets als je het goed vertelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten