Jij bent niet saai? Waarom maak je dan van die oersaaie offertes?

Je hebt een leuk gesprek met een (potentiële) klant. Ideeën worden uitgewisseld. Het enthousiasme groeit. Jullie gaan uit elkaar met de afspraak dat jij een offerte maakt.

Als je achter je bureau zit, starend naar het tekstdocument op je scherm, merk je weer hoe moeilijk het is om een goed gesprek om te zetten in een offerte. Het wordt al snel een saaie opsomming.

Voor de ontvanger kan het ook een anti-climax zijn. Tijdens het gesprek was je samen op weg. Nu voelt het alsof je ieder weer in je eigen wereld zit. Ineens is de zin om met dit nieuwe project te starten een stuk minder.

Nu kun je zeggen dat dit verschil tussen gesprek en offerte er nou eenmaal is. Niks aan te doen. Maar is dat echt zo?

Je kunt er ook voor kiezen om het anders te doen. Welke andere manier van offreren zou bij jou en je (potentiële) klanten passen?

• Het in beeld brengen (waarbij een goed script natuurlijk onmisbaar is).
• Er echt een verhaal van maken: in roman- of dichtvorm of het als een onderzoeksresultaat of column brengen.
• De offerte in een infographic vatten.
• Ouderwets per post, maar wel in een hele aparte vorm.

Maar hoe je het ook doet, laat altijd zien wat de klant met deze investering zal bereiken. Niet alleen "ik doe dit en dan betaal jij dat". Inspireer met een toekomstvisie. Hoe ziet zijn wereld eruit als het project is afgerond?

En de algemene voorwaarden, wat doe je daar dan mee? 

Zet ze in een apart document. Met een informele introductie (met een kwinkslag) erboven. Of maak je leveringsvoorwaarden in zijn geheel toegankelijker door ze in minder stijf taalgebruik op maximaal 1 A4'tje te passen.

Zorg in ieder geval voor een simpel uittreksel van je leveringsvoorwaarden. De juridische versie kan indien gewenst apart opgestuurd worden.

Welke andere manier van offreren ga jij binnenkort uitproberen?
__________________________________________________________________________________

Wil je je offertes wel anders, maar kom je er niet uit? TextVenture helpt je graag.
__________________________________________________________________________________

Het geluk van alledaagse dingen

Tijden veranderen. Onze perceptie verandert. Betekenissen zijn niet vast, maar vloeibaar. We zijn allemaal kinderen van de tijd waarin we leven. Dat bepaalt ons referentiekader.

Ik ben geboren in 1970. Vader was kostwinner, maar door een val van een trap in de melkfabriek werd hij afgekeurd. Hij wilde alles behalve thuis zitten en kwam na jaren zoeken en van alles uitproberen op een sociale werkplaats terecht. Voor een paar tientjes per maand meer dan een uitkering werkte hij 40 uur per week. Jaar in jaar uit, totdat hij op 54-jarige leeftijd overleed.

Wij hadden het thuis dus niet breed, zoals dat dan heet. Drie dagen per week aten we brood of pannenkoeken als avondeten. We gingen nooit op vakantie. Er waren geen uitjes. We hebben nooit een auto gehad.

Mijn wereld was letterlijk zo groot als de Rotterdamse straat waarin we woonden.

Toen ik net 19 was woonde ik al op mezelf en was aan het werk. Ik verdiende 850,- gulden per maand. Maar ik wist hoe duur het leven was en hanteerde de slogans "wat je niet hebt, kun je niet uitgeven" en "je kunt maar beter wat achter de hand hebben". Daarmee heb ik me uitstekend gered.

Ik heb met dit salaris zelfs m'n rijbewijs gehaald - weliswaar bij de 2e keer geslaagd, maar in totaal heb ik er 2 jaar over gedaan. Dat betekende dus vaak brood als avondeten en weinig winkelen.

Maar wat was ik trots dat ik het allemaal voor elkaar kreeg!

Waar ik heen wil met dit verhaal? Naar waar ik dit verhaal ook mee begon. De jaren 70 en 80 waren hele andere tijden. We begonnen wel al rijker en zorgelozer te worden, maar de jeugdwerkeloosheid in de jaren 80 was enorm.

In die arbeiderswijk waar ik opgroeide, zaten we dus met z'n allen in hetzelfde schuitje. Niemand voelde zich arm. In je kamer stond een bed en een kast en je had geen verwarming (in de winter prachtige ijsbloemen op je raam). De keuken was twee bij twee meter. De koelkast stond in de woonkamer. Je douchte één keer per week.

We waren verhoudingsgewijs echter helemaal niet zo arm. Het was een veel voorkomende situatie: een gezin met één kostwinner met een laag inkomen.

In vergelijking met de jaren 40 en 50 waren het gouden tijden!

Het is precies het verschil met vandaag de dag. Ons huidige uitgangspunt is opgebouwd uit de jaren 90 en de tijd daarna. We zitten op een hoogtepunt in onze welvaart. Dat heeft de perceptie van wat een "standaard situatie" inhoudt, aanzienlijk veranderd.

Minimaal één keer per jaar op vakantie wordt als een basisbehoefte gezien. Iedere dag vlees bij het avondeten ook. Je hebt minimaal één auto. Ieder familielid moet toch wel z'n eigen computer hebben. En een mobieltje. Kun je iets niet betalen? Dan leen je het toch!

Begrijpelijk dat in zo'n welgestelde samenleving als de onze het idee van wat "arm" is ook bijgesteld wordt. Wat nu als armoedig en zielig wordt gezien, was dat vroeger helemaal niet. Omdat toen de sociale context heel anders was.

Het is zo jammer dat die andere zienswijze ons een beetje blind maakt voor onze alledaagse rijkdom. 

Die zijn we gewoon gaan vinden. Iedere dag douchen? Een oven en een magnetron hebben? TV kunnen kijken? "Dat is toch normaal!" Dus focussen we te vaak op wat we (nog) niet hebben. En vinden we dat we op van alles "recht" hebben. Zelfs op geluk.

Eigenlijk missen we daardoor veel. Je geniet minder van de kleine dingen die een grote betekenis kunnen hebben. Als je die ziet. Bewust ervaart. Stop jezelf eens, hou halt en zie hoeveel moois voor het grijpen ligt.

Dankbaarheid als je lief en/of kinderen weer veilig thuis gekomen zijn. Blij zijn met je eigen gezondheid en die van je dierbaren - want het is geen vanzelfsprekend gegeven. Tevredenheid over een uiterst productieve werkdag. Genieten van je tintelende wangen en een warme kop kruidenthee als je na een koude fietstocht of wandeling thuiskomt.

Simpelweg genieten van het bij elkaar zijn. Zonder dat je iets moet ondernemen. Ik kan het je aanraden!

Angst werkt.... op de hele korte termijn

Je zit voor de televisie en kijkt naar een documentaire over ongezonde mensen. Ze eten te veel en te vet en bewegen nauwelijks. De gevolgen van deze slechte levensstijl worden schrikbarend in beeld gebracht. Van suikerziekte t/m Alzheimer en met computeranimaties die laten zien hoe verlept je er over 15 jaar uit zult zien. Als je zo doorgaat.

O jee, denk je, ik móet echt meer gaan bewegen. Toch maar met de fiets naar het werk ofzo.

Je woont een seminar over "Het Nieuwe werken en Social Media" bij. En moet erkennen dat ook jij, als één van de velen, internet deels afsluit voor de medewerkers. Maar dat je geen idee hebt wat ze met hun eigen smartphone zitten te doen. Hetzelfde als toen de gewone telefoon zijn intrede deed: werkgevers dachten dat werknemers veel privé zouden gaan bellen in werktijd. Dan maar de telefoon afschaffen?

O jee, denk je, ik heb ook niet veel vertrouwen in de medemens. En met die nieuwe generatie Einstein die eraan komt, zal ik toch meer vrijheid móeten geven.

Een paar weken later herinner je je niet meer dat je die documentaire gezien hebt. Want er worden er zoveel uitgezonden en ook hier geldt: information overload op steeds dezelfde manier leidt tot wegfilteren. En dat seminar? Tja, bij jouw bedrijf werkt dat nou eenmaal niet. Ze hebben makkelijk praten, die sprekers. Da's wat, als je op zo'n manier je geld kunt verdienen! Wat weten zij nou van een afdeling managen, laat staan jouw afdeling!

Angst werkt op de hele korte termijn. Na het zien van zo'n documentaire of het volgen van een seminar word je even bij je nekvel gegrepen. Kijk eens hoe slecht je bezig bent! Schaam je!

Dat motiveert even. Maar omdat er geen inspiratie onder zit, iets wat je werkelijk in je hart raakt, verzand je snel weer in "business as usual" - met de hakken in het zand. Want je voelt je nog aangevallen ook: hoe je het nu doet, is hartstikke fout!

Dus na die initiële angst komt de vergoelijking: je bedenkt allerlei plausibele excuses om het bij het oude te laten. (Die spreker heeft makkelijk kletsen!)

Gedragsverandering is het moeilijkste wat er is. Mensen bang maken, lijkt op het eerste oog een effectief middel om die verandering te realiseren. Je ziet ze meteen reageren - de gezichten vertrekken. Oh nee, ik mis wat, ik doe iets verkeerd, hellup!

En om dat "hellup" is het 'm te doen. Want jij wilt die mensen natuurlijk met liefde helpen omdat jij wél weet hoe het moet! Dus als je afscheid van ze neemt aan het eind van het seminar dat je net hebt gegeven, zie je de nood in hun ogen. "We moeten echt contact houden," prevelen ze je toe, "ik wist niet dat er al zoveel aan het gebeuren was."

Yes!! - denk je.

Maar vervolgens wordt het heel erg stil. En via die stapel visitekaartjes krijg je vooral mensen aan de telefoon die je afwimpelen ("op het moment echt te druk, sorry"). Of gemaakte afspraken worden later door de secretaresse geannuleerd.
Heel jammer. Tuurlijk, met seminars is het leuk geld verdienen, maar dat is niet het enige wat je doet. Wat je wilt doen. Wat je móet doen. Want de schoorsteen van het hele bedrijf moet roken.

Hmmm. Dat klinkt niet erg inspirerend. Waarom geef je eigenlijk die seminars? Omdat je ergens in gelooft of .... ?

Er zijn weinig mensen die leven en handelen vanuit een diep doorvoelde passie. En dáár over vertellen. Waardoor ze anderen in het hart raken en mensen zich realiseren dat als ze dat ook geloven, ze er zelf beter van zullen worden (want daar moet het beginnen, bij jezelf).

Geloof geeft je de kracht om te beginnen én om vol te houden. Ook als het tegenzit. En als je het heel druk hebt. Want je bent er werkelijk van overtuigd. Het geeft je positieve energie.

Martin Luther King zei het al: "I have a dream." Hij zei niet: "I have a communication plan." Wat inspireert meer?

Mensen kwamen niet voor King, hij was "slechts" de katalysator. Ze kwamen voor de energie en kracht die zij zelf ervaarden. Die oprechte gevoelens slaan over van mens op mens en zo ontstaat een beweging. Zo komen mensen in beweging.

En dan blijft het niet stil....