O jee, denk je, ik móet echt meer gaan bewegen. Toch maar met de fiets naar het werk ofzo.
Je woont een seminar over "Het Nieuwe werken en Social Media" bij. En moet erkennen dat ook jij, als één van de velen, internet deels afsluit voor de medewerkers. Maar dat je geen idee hebt wat ze met hun eigen smartphone zitten te doen. Hetzelfde als toen de gewone telefoon zijn intrede deed: werkgevers dachten dat werknemers veel privé zouden gaan bellen in werktijd. Dan maar de telefoon afschaffen?
O jee, denk je, ik heb ook niet veel vertrouwen in de medemens. En met die nieuwe generatie Einstein die eraan komt, zal ik toch meer vrijheid móeten geven.
Een paar weken later herinner je je niet meer dat je die documentaire gezien hebt. Want er worden er zoveel uitgezonden en ook hier geldt: information overload op steeds dezelfde manier leidt tot wegfilteren. En dat seminar? Tja, bij jouw bedrijf werkt dat nou eenmaal niet. Ze hebben makkelijk praten, die sprekers. Da's wat, als je op zo'n manier je geld kunt verdienen! Wat weten zij nou van een afdeling managen, laat staan jouw afdeling!
Dat motiveert even. Maar omdat er geen inspiratie onder zit, iets wat je werkelijk in je hart raakt, verzand je snel weer in "business as usual" - met de hakken in het zand. Want je voelt je nog aangevallen ook: hoe je het nu doet, is hartstikke fout!
Dus na die initiële angst komt de vergoelijking: je bedenkt allerlei plausibele excuses om het bij het oude te laten. (Die spreker heeft makkelijk kletsen!)
Gedragsverandering is het moeilijkste wat er is. Mensen bang maken, lijkt op het eerste oog een effectief middel om die verandering te realiseren. Je ziet ze meteen reageren - de gezichten vertrekken. Oh nee, ik mis wat, ik doe iets verkeerd, hellup!
En om dat "hellup" is het 'm te doen. Want jij wilt die mensen natuurlijk met liefde helpen omdat jij wél weet hoe het moet! Dus als je afscheid van ze neemt aan het eind van het seminar dat je net hebt gegeven, zie je de nood in hun ogen. "We moeten echt contact houden," prevelen ze je toe, "ik wist niet dat er al zoveel aan het gebeuren was."
Yes!! - denk je.
Maar vervolgens wordt het heel erg stil. En via die stapel visitekaartjes krijg je vooral mensen aan de telefoon die je afwimpelen ("op het moment echt te druk, sorry"). Of gemaakte afspraken worden later door de secretaresse geannuleerd.
Heel jammer. Tuurlijk, met seminars is het leuk geld verdienen, maar dat is niet het enige wat je doet. Wat je wilt doen. Wat je móet doen. Want de schoorsteen van het hele bedrijf moet roken.
Hmmm. Dat klinkt niet erg inspirerend. Waarom geef je eigenlijk die seminars? Omdat je ergens in gelooft of .... ?
Er zijn weinig mensen die leven en handelen vanuit een diep doorvoelde passie. En dáár over vertellen. Waardoor ze anderen in het hart raken en mensen zich realiseren dat als ze dat ook geloven, ze er zelf beter van zullen worden (want daar moet het beginnen, bij jezelf).
Geloof geeft je de kracht om te beginnen én om vol te houden. Ook als het tegenzit. En als je het heel druk hebt. Want je bent er werkelijk van overtuigd. Het geeft je positieve energie.
Martin Luther King zei het al: "I have a dream." Hij zei niet: "I have a communication plan." Wat inspireert meer?
Mensen kwamen niet voor King, hij was "slechts" de katalysator. Ze kwamen voor de energie en kracht die zij zelf ervaarden. Die oprechte gevoelens slaan over van mens op mens en zo ontstaat een beweging. Zo komen mensen in beweging.
En dan blijft het niet stil....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten