Weet je waar jij moet gaan staan? In je eigen kracht!

Beste ..... Ik weet je naam niet, want ik ken je niet. Heb je nog nooit gezien, gehoord, gelezen, laat staan aangeraakt. Toch weet ik dat je je best doet. En niet zo'n klein beetje ook. Om iets bij te dragen. Van betekenis te zijn. Iets waardevols te leveren. Vanuit je eigen kracht. Uiteraard. Je moet er tenslotte zelf voor zorgen dat je courant blijft. Bouwen aan je eigen merk, personal branding. Een must do, aldus menig marketerende coach.

Ieder mens heeft tenslotte een unieke waarde. Daar moet je maximaal rendement uit halen!

Da's goed voor jou en daar wordt de samenleving beter van. Met 'beter' wordt nogal eens 'goedkoper' bedoeld, maar dat mag de pret niet drukken. Want het bezuinigt veel te lekker weg, doen alsof iedereen zich makkelijk kan redden in een steeds complexer wordende wereld.

De maakbare samenleving is alive en kick't pijnlijk.

Wanneer is dat eigenlijk gebeurd, dat alles en iedereen tot onderdeel van een soort productieketen is verworden? Het is in ieder geval het gevolg van een prestatiesamenleving die altijd maar meer, meer, meer wil. En daarvoor moet je groeien, groeien, groeien.

Zodra die cyclus ophoudt, stagneert de boel.

Dus de radartjes, jij en ik en iedereen, moeten vooral als de gesmeerde bliksem blijven doordraaien. En als je doldraait? Simpel. Ander radartje erin. Dan blijk je ineens minder uniek dan je aangepraat is. Het 'unieke' zit erin dat als je faalt, we alleen maar jou daar de schuld van kunnen geven.

Had je maar in je eigen kracht moeten blijven staan!

Wie heeft die kreet eigenlijk bedacht? En dan nog, uiteindelijk is het slechts een bepaalde manier van denken, een idee. Net als de flesjes water die ons aangepraat zijn, terwijl het schoonste drinkwater ter wereld uit Nederlandse kranen stroomt.

Maar dan hou je in ieder geval nog iets vast - een flesje.

Een gedachte is anders. Die gaat als het ware ondergronds, zodra hij 'waar' is. Het idee wordt niet meer bevraagd. Wordt onderdeel van de bril waardoor je de wereld ziet. Een algemeen geaccepteerde gedachte, wordt een maatschappelijke verwachting of eis.

Neem zo'n ingeburgerde uitspraak als 'tijd is geld'.

Als tijd tot een betaalmiddel verwordt, moeten wij haar efficiënt investeren. En het betekent ook dat je tijd kunt verspillen en verliezen. Alles wat je doet, 'kost' tijd. Dus alles wat je doet, moet iets 'opleveren'.

Zo ga je elkaar vanzelf als economische eenheden beschouwen.

Wat helemaal niet zo raar is, als je onderdeel van een productieketen bent. Trek het nog verder door en het is volstrekt logisch dat je geen 'middelen' investeert in mensen die het intensieve tempo niet (meer) kunnen bijbenen. Dan moeten de burgers het maar verplicht onder elkaar uitzoeken.

"Maar wat ga jij er nou zelf aan doen?!"

Natuurlijk is dat in de huidige tijd een graag gestelde vraag. Neem zelf positief het heft in handen! Niet zeuren, maar doen!

Ik wil niet zeuren. Maar ook even niet doen. Ik wil (eigen) onderliggende aannames ontdekken, bevragen, onderzoeken en geen kopstoten meer geven tegen steeds dezelfde muren. Al lijkt dat nog zo actiegericht, als beide niet van wijken of meegeven weten, schiet je geen mm op.

Door dit te 'doen', doe ik straks misschien iets heel anders, dan wat mij op dit moment verstandig lijkt.

Zo heb ik door de tijd te nemen voor reflectie, onlangs ontdekt dat ik hoogsensitief ben. Ja, het is weer zo'n 'label' wat opgeplakt wordt. Maar 'goed labelen', brengt inzicht en begrip met zich mee en maakt nieuwe energie vrij, waardoor je je leven beter passend kunt inrichten. Wat uiteindelijk juist meer 'oplevert'.

Als je weet wat je moet laten, zie je veel beter wat je wel kunt doen, waar je (niet) goed in bent en wat (niet) bij je past.