Kom maar op met je grote bek!

We zijn in Nederland, dus gooi het er maar uit. Maak van je hart geen moordkuil. Dit deugt niet. Dat is er niet goed aan. Het zal nooit wat worden. Nooit.

Lekker he, schoppen. Zo makkelijk ook.

Maar weet je, ik ben al die schoppers zat. De cynische grappen. De grofgebektheid.

Onze wereld verkeert in een structurele crisis.

Daar hoef je echt niet nog een schepje bovenop te doen. Schep eens wat weg.

Steek je nek uit. Sta ergens voor.

Durf er verdriet over te hebben. Er wordt al genoeg gemakzuchtig weggelachen. Er is méér dan genoeg cynisme.

Laten we weer écht gaan voelen in plaats van onderdrukken.

Zaken doe je tenslotte met mensen. Dat maakt het persoonlijk. Altijd.

Niet raken, niet geraakt worden, is nooit écht contact maken.

Mensen zijn super sociale dieren die niets liever willen dan contact. Niet met geld, niet met spullen, maar met andere mensen.

We keren terug naar de menselijke maat.

Die is zover van ons afgedreven dat we haar bijna niet meer herkennen. De blik wordt vertroebeld door verlies.

Minder te besteden. Niet meer alles kunnen kopen voor de kinderen. 1 in plaats van 3 keer per jaar op vakantie.

Maar we zijn nog wél samen.

We kunnen met elkaar praten, wandelen, iets betekenen en dóen voor anderen. Niet omdat het geld oplevert, maar voldoening. Betekenis.

Als geld en spullen het doel zijn, worden relaties middelen om er zoveel mogelijk van te vergaren. De wereld op z'n kop.

Ga maar eens een tijd op je kop staan. Da's niet gezond.

Ik wil ook een grote bek hebben. Afgezeken en voor gek verklaard worden. Maar dan omdat ik ergens in durf te geloven.

En dat niet alleen. Ik wil er ook naar handelen.

Geef me alsjeblieft een grote bek op de momenten waarop ik dat niet doe.