Er komt geen einde aan alle ellende die anderen over ons heen storten.
En maar weer boos worden. Beledigd en gekwetst zijn. Teleurgesteld. Steeds weer. Keer op keer. Maar al die gevoelens verhinderen het zicht op het daadwerkelijke probleem.
De ander is NOOIT het probleem.
Het probleem is onze reactie op de ander. Irritatie en boosheid versmallen je blik. Je focust alleen maar nog meer op waar je je aan ergert.
Vanuit compassie reageren, verbreedt je blik en vergroot je begrip.
Je glimlacht meer. En zowaar, er zijn mensen die teruglachen. Je doet spontaan iets vriendelijks voor zomaar iemand. En warempel, diegene steekt 2 duimen op, met een brede grijns.
Dus als je die irritatie weer voelt opkomen of je voelt je teleurgesteld - doe een stapje terug.
Even op de plaats rust. Doe even helemaal niks. Vanuit woede handelen, levert alleen maar spijt en pijn op. Wie zegt er eigenlijk dat je wat moet doen? Dat je iets moet terugzeggen? Waar komt dat idee vandaan? Er is een andere optie: het niet doen. Het moment voorbij laten gaan. Loslaten.
Geen verwachtingen hebben en de ander accepteren zoals hij of zij is. Een mens met allerlei gebreken én met mooie eigenschappen. Net als jij.
Als je dat doet, hoef je niemand meer de schuld te geven. Ook jezelf niet. Acceptatie betekent niet nooit meer iets doen en nergens meer om geven. Integendeel. Het betekent slechts dat je frustratie loslaat.
Als iemand waarop je vertrouwt iets vervelends doet, is dat uiteraard pijnlijk en moeilijk. Maar je kunt het meer of minder pijnlijk en moeilijk maken door hoe je ermee omgaat.
Wat 'n ware en prachtig geschreven blog. Helemaal mee eens!!
BeantwoordenVerwijderenDankjewel, Henri. Blij dat je het ermee eens bent. ;-)
BeantwoordenVerwijderenGroet,
Sonja