Wil jij af van een vervelende gewoonte? Gebruik de Gouden Regel!

Momenteel ben ik het boek 'The Power Of Habit - Why We Do What We Do In Life And Business' aan het lezen. Een ontzettend interessant boek. Denk je dat je maar niet af komt van bepaalde (dwangmatige) gewoontes? Stop met dat te denken en ga aan de slag met de Gouden Regel!

Wat is een gewoonte?

De essentie van een gewoonte is verlangen. Verlangen naar de beloning die het oplevert. Dat houdt het gewoonte wiel draaiende.

Een handeling of denkwijze wordt een vaste gewoonte zodra de trigger versmelt met de beloning. Je brein begint dan namelijk al te anticiperen op de beloning bij het ervaren van de trigger. Dus nog voordat je feitelijk iets doet.

Gouden Regel: de trigger en de beloning blijven hetzelfde, maar er wordt een nieuwe gewoonte tussen geschoven.

Het is simpel, maar niet eenvoudig. Want aan veel gewoontes zijn we zo gewend, dat we allang niet meer weten wat ooit de trigger was. Daar moet je dus eerst achterkomen. Een voorbeeld hiervan geeft de schrijver van het boek 'The Power Of Habit', Charles Duhigg, zelf:



Helaas kun je oude gewoontes nooit helemaal afleren.

Het circuit in je brein blijft bestaan, maar kan wel overruled worden door die van de nieuwe gewoonte. Echter, in stressvolle situaties vallen mensen vaak terug in hun oude gedrag. Hoe komt dat?

Er blijkt nog één belangrijk ingrediënt nodig te zijn om duurzaam te veranderen: geloven dat het kan.

Als je er niet volledig van overtuigd bent dat je kunt veranderen én het volhouden, ook in moeilijke tijden, dan val je op enig moment gegarandeerd terug in oud gedrag. Hoe kun je dat geloof cultiveren?

Een ondersteunende, motiverende omgeving vergroot de kans van duurzaam veranderen enorm.

Dat hoeft niet eens een groep mensen te zijn. Eén persoon kan net zo'n effect hebben. Als er maar 'een omgeving' is die erin gelooft dat jij het kan en je volledig steunt. Weten dat er altijd iemand is die je kunt bellen als je er even doorheen zit, is van groot belang.

Ook is het belangrijk dat je je realiseert dat je die steun soms echt nodig hebt. Dat het niet erg is dat je het niet allemaal alleen kunt. Dat erkennen, is juist een teken van kracht.

Het boek behandelt ook het aanleren van compleet nieuwe gewoontes en hoe marketeers dat gebruiken.

Daar kan ik mooi een volgende keer over bloggen. Eerst maar hiermee aan de slag, vind je niet? :-)

Waar je schijt aan kunt hebben in 2013!

Trends, trends, trends. Ze komen en ze gaan. Velen waren eigenlijk niet eens een trend, alleen een hype. Van sommige dingen hadden we gewild dat ze een trend waren geworden. Waar je toch allemaal (geen) rekening mee moet houden en (niet) op in moet spelen als marketeer! Maarrr.... laten we het aan het einde van 2012 ook eens hebben over waar we lekker schijt aan kunnen hebben in 2013! ;-)

QR codes

Het was niet wat, het is niet wat en het gaat nooit wat worden. Het is te veel gedoe om ze te lezen met je smartphone en waarom zou je ook? Om op e.o.a. site die niet geschikt is voor mobiel terecht te komen? Ja, serieus. Geef ze maar de kost die QR codes gebruiken, maar geen 'mobiele site' hebben. (Dus: Nieuwe site? Meteen responsive design gebruiken!)

Instagram

Inmiddels van Facebook en dat zullen we weten ook. Want nu willen ze op nogal discutabele wijze (ik zeg het netjes he!) geld verdienen aan de content van hun gebruikers. En dat accepteren die gebruikers natuurlijk zonder morren.... Massaal overstappen op Evergram dan maar?

Facebook

Okay, ik ben bevooroordeeld. Ik heb nooit een Facebook account gehad/gewild en vind de bedenker en hun policies griezelig. Maar ze zorgen zelf prima voor slechte publiciteit hoor! Het is dat zoveel mensen er inmiddels intens hun digitale, sociale leven op hebben samengebald, anders was het allang leeggelopen. Maar het zal té vervelend worden, hoe Facebook zich gedraagt. Let maar op.

Aan welke zaken ga jij schijt hebben in 2013? 

Vul dit bescheiden lijstje aan in de 'opmerkingen sectie' en/of laat weten wat je van mijn 'lijst van 3 voor 2013' vindt. Ben benieuwd!

De 3-traps veranderingsraket. And we have lift-off!

Wij mensen zijn gewoontedieren. Dus is veranderen moeilijk. Zo simpel is het. Maar er zijn redenen te over en argumenten genoeg om te willen veranderen. Om gewoontes te doorbreken. Zowel op persoonlijk- als bedrijfsniveau.

Chip en Dan Heath hebben er uitgebreid onderzoek naar gedaan en een effectief veranderingsproces drooggekookt tot de volgende 3 basale principes die écht werken. Het enige wat jij nu nog moet doen is.... beginnen.

Stap 1 - Wees verstandig en geef je verstand richting

Weerstand komt vaak voort uit een gebrek aan duidelijkheid. Daar heeft je rationele verstand een hekel aan. Het grote geheel is te abstract. Wat moet er feitelijk en concreet gebeuren?! Als dat niet duidelijk is, gebeurt er logischerwijs weinig. Dus:

• Waar ga je naartoe? 
• Waarom wil je daar naartoe? 
• Wat zijn de overduidelijke voordelen? 
• Welke specifieke (kleine) stappen ga je wanneer en hoe zetten?

Stap 2 - Bespeel je eigen gevoel

Focus op emoties. Iets weten, is niet genoeg om te veranderen. Zorg dat mensen/jij ook iets voelen. Maar niet teveel! Anders wordt het eng. Hak de verandering in stukjes. Maak het klein en behapbaar.

Creëer in een groep een gevoel van verbondenheid, een gezamenlijke identiteit en zorg voor een groei mindset. In zo'n veilige en stimulerende omgeving geloof je dat verandering mogelijk is. Je weet het, voelt het, gelooft erin, hebt vertrouwen en daarná ga je er pas consequent naar handelen.

Stap 3 - Ander gedrag? Verander de situatie!

Wat een 'mensen probleem' lijkt, is vaak een 'situatie probleem'. Sleutel gericht aan de omstandigheden. Een andere situatie, vraagt om ander gedrag. Dus verander die situatie. Letterlijk. Het zorgt voor nieuwe gewoontes. En zodra iets een gewoonte is, kost het weinig moeite. Precies wat wij als gewoontedieren zo fijn vinden. ;-)

Wat is het toch allemaal één grote ellende....

Sombere gezichten. Kijk om je heen en de droevigheid vliegt je aan. Komt het door het druilerige weer? Nee. Het is ons binnenklimaat wat ons tot zombies maakt die zeiken, zeuren, zaniken, zagen. Te weinig tijd. File. (Te veel) jengelende kinderen. Een partner die niet perfect is. Werk wat je neus uitkomt. De berg strijk waar je geen zin in hebt. Er komt geen einde aan.... Het is ver-schrik-ke-lijk. Ondraaglijk. Bijna dan. We weten het nog net te torsen. Maar kijken er wel ontzettend chagrijnig bij.

Reikhalzend uitkijkend naar 'het pensioen'. Om dan verzuurd te constateren dat we onze beste jaren verspild hebben.

Zonde he. Nou, ontzettend zonde. Shit man. Wat een kloteleven eigenlijk. Snel, over tot de orde van de dag! Want over dat soort dingen moet je niet nadenken joh. Word je alleen maar nog droeviger van. Wat kun je eraan veranderen? En door de crisis zal het alleen maar erger worden. Dragen en verder klagen dan maar.

Als je het zo groot en breed bekijkt, zie je geen uitweg.

Maar wat versta je onder 'verandering'? Een gigantische omslag? Of iedere dag een kleine stap zetten waar je trots op kunt zijn? Groots en meeslepend is leuk, maar zet niet aan tot concrete actie. Klein en pragmatisch, maakt handelen veel makkelijker. Een ideaal is goed. Uitstekend zelfs. Maar plaats dat ideaal ver en groots aan de horizon en voordat je het weet.... verdwijnt het erachter. Weg is ie.

Zie je wel, deze harde, cynische wereld is gemaakt om idealen om zeep te helpen.

Maar die wereld heeft jouw ideaal niet zo ver weg gezet. Dat heb je zelf gedaan. Dromen is zo ontzettend makkelijk. Gruwelijk eenvoudig. Het klinkt ook zo lekker interessant en intellectueel, lullen over al die nobele idealen. Maar daar krijg je de werkhanden niet voor op elkaar hoor.

Laten we minder woorden gebruiken en meer uitstralen en DOEN waarin we zeggen te geloven. Iedere dag. Stapje voor stapje. Vallend en opstaand. Kortom, écht leven. En lachen. Vooral om onszelf.

Om te kunnen zien, moet je even niet kijken

Onlangs las ik op de site van het Boeddistisch Dagblad een mooi artikel waarin de volgende tekst voorkwam: "Sterke ervaringen kunnen enorme valkuilen zijn. Ze leiden de aandacht af. Het is als het opblazen van de ingang van een grot waar een grote schat verborgen ligt. Verdoofd en verblind door het vuurwerk herken je de schat niet meer. Bij jezelf niet en, erger nog, bij de ander niet. Maar het gaat niet om de knal." Het stemde mij tot verder nadenken....

Intense ervaringen geven je het gevoel dat je leeft.

De emoties zijn sterk. Het momentum voelt enorm. Belangrijk. Met jou er middenin. Maar wacht eens even.... dat is precies die afleidende (enorme!) adder onder het gras: je ego speelt op. En dat ego is niet geïnteresseerd in die schat, alleen maar in zichzelf. Ja zeg, wat wil je, daar is het tenslotte 'ego' voor!

Kun je intensiteit ervaren en tegelijkertijd afstand nemen?

Het begint met gewaarwording. Meegesleept worden, maakt je onnadenkend. Of beter gezegd: andersdenkend. Want je denkt nog wel, maar niet zoals je zou doen in een 'normale' situatie. Het is dus belangrijk rust te scheppen om gewaar te worden. Zeker in tumultueuze tijden.

Trek jezelf er letterlijk en figuurlijk uit.

Ga een weekend weg. Maak lange wandelingen. Doe andere indrukken op. Zoek andere mensen op. Wees alert op je gedachten. Leid ze met zachte dwang ergens anders heen, want voordat je het weet ben je er weer mentaal mee bezig. En niet zo'n klein beetje ook. Waarmee het gebeuren alleen maar nog meer kracht (en macht) krijgt.

Slaap er nog eens een nachtje over.

Niet voor niets een aloud gezegde. Het verzetten van je gedachten, iets even laten rusten, werkt verhelderend. Die ruimte moet je voor jezelf creëren, zelfs opeisen. Wat dus niet iets dood redeneren betekent. Dan denk je er juist ook te veel over na.

Loslaten, loslaten, loslaten.

Als loslaten ontzettend moeilijk is, het maar niet lukt om afstand te nemen, dan is dat een overduidelijk signaal. Je bent té verbonden. Je ligt in een valkuil en daardoor zie je de omgeving niet meer. Letterlijk. Onderwijl ben je nog nooit zo ver verwijderd geweest van die 'grote schat'.

Een onverwachte en krachtige gebeurtenis kan je uit die valkuil katapulteren.

Maar je ook net zo hard weer in een andere laten belanden. De ene intense situatie vervangen door de andere, is niet de oplossing. Iets nieuws vastklampen, is net zo onverstandig als het oude blijven vastklemmen.

"Het gaat niet om de knal." Eerst de zintuigen laten acclimatiseren. Om daarna te zien. Niet kijken. Maar zien.

Te veel informatie is net zo slecht als te veel eten

Is te veel eenzijdige informatie tot je nemen, net zo slecht als te veel ongezond eten? Dat is wat Clay A. Johnson zich ging afvragen na mislukte, idealistische, wereldverbetering pogingen. Want hij begreep niet hoe het kon dat goed opgeleide, slimme mensen er, in zijn ogen, wanstaltige overtuigingen op nahielden. Is een gezond informatie dieet niet net zo biologisch belangrijk als gezond eten? Hij denkt van wel en neemt dat als uitgangspunt in zijn boek 'Infominderen - Bewuste informatieconsumptie in een tijd van overvloed'.

Gezien voorgaande is het niet verrassend dat het eerste hoofdstuk van het boek 'Infominderen' van Clay Johnson de titel 'Wat we kunnen leren van obesitas' draagt. Niet alleen is voedsel in onze moderne maatschappij ruimschoots en voordelig voorradig, dat geldt ook voor informatie over eten en dieetboeken. Vanuit de oertijd zijn we nog steeds geprogrammeerd om te consumeren - voor als er barre tijden komen, want dan kunnen we die overleven. Deze voorliefde is ons niet alleen op eetgebied fataal.

Johnson beschrijft hoe het ontwikkelen van taal parallel liep met de ontwikkeling van ons brein. Complexere ideeën konden uitgewisseld en opgeslagen worden. Dankzij taal konden we efficiënter samenwerken. Maar er trad pas echt een nieuw communicatietijdperk aan met het eerste massamedium: de drukpers. Dat is echter niet te vergelijken met wat onze smartphone nu voor ons is: alles wat je maar wilt letterlijk binnen handbereik.

Iedere vooruitgang krijgt kritiek te verduren. In de huidige tijd is dat niet anders. 

Maar uiteindelijk gaat het erom hoe je ermee omgaat. Informatie op zich is neutraal. Er is volgens Johnson geen sprake van een information overload, maar van een overmatige informatie consumptie. Met alle kanalen die tegenwoordig tot onze beschikking staan, is de verleiding erg groot. Koppel dit aan de behoefte van mensen om bevestigd te worden in hun mening en het verlangen naar entertainment en je begrijpt dat 'nieuws' inmiddels een andere betekenis heeft gekregen.

"De bio-industrie domineert de landbouw en contentbedrijven domineren nu onze online informatieconsumptie," schrijft Clay Johnson. Die industrialisering van informatie reikt ver. Niet alleen het aantal journalisten neemt af, ook de tijd die ze aan een artikel mogen besteden. Tegenover iedere journalist staan 4 pr-specialisten. De gemiddelde journalist wordt bedolven onder persberichten, soundbites, verkooppraatjes en gekleurde informatie. Op deze manier verworden zij tot doorgeefluiken.

Door een eetstoornis kun je een verstoorde lichaamsperceptie ontwikkelen. Een eenzijdig informatiedieet zorgt voor een verstoorde realiteitsperceptie. 

Het is de heuristische inslag van ons brein om complexe gedachten te verwerken: het maakt ons onbewust vooringenomen voor wat we al kennen. We doen en horen liever iets waar we vertrouwd mee zijn, dan iets nieuws wat misschien efficiënter of beter is. Wanneer we alleen luisteren naar wat we willen horen, ontstaat er een eigen soort werkelijkheid. Ondanks alle informatie die voorhanden is, krijg je dan een epidemie van onwetendheid: informatie-obesitas.

Sociale Media maakt het alleen maar nog makkelijker om ons te omringen met gelijkgestemden. En door de moderne personaliseringstechnologie word je nog effectiever voorgeschoteld wat je wilt. Daar klik je tenslotte op en dat is wat bedrijven willen. Zo wordt de filterbubbel steeds groter. Net als je inactiviteit. Ga achter de computer zitten en voordat je het weet ben je een paar uur verder. 

Even dit, even dat, afgeleid door zus en dan door zo. Gevolg: aandachtsmoeheid. Je concentratie-vermogen draait de vernieling in, aldus Johnson. Achter een computerscherm stem je af op een "ecosysteem van onderbrekingstechnologiën". Onze cognitieve vermogens kunnen al die relaties niet aan. Ongelimiteerd nieuws van 'vrienden' in homogene netwerken maakt relaties niet betekenisvol, maar eenzijdig en oppervlakkig.

De oplossing: een gezond informatiedieet - consumeer bewust en neem nieuwe en geen bevestigende informatie op.

Clay Johnson spreekt over een "infoveganistische aanpak" en geeft meteen toe dat het een intimiderende term is. Maar hij vindt het van toepassing omdat veganisme volgens hem in wezen draait om ethiek. Je moet je realiseren wat vlees eten voor ethische implicaties heeft. Zo kun je beslissen niet meer mee te doen aan een informatie systeem met een dubieuze ethiek en je meer richten op feiten in plaats van meningen.

Er wordt uitgelegd hoe je door middel van zoeken, filteren, scheppen en een synthese maken, kritischer kunt denken en goed omgaat met informatie. Maar, waarschuwt Johnson, dat kost jarenlange oefening en constante aanscherping. Aandachtfitness. 

Vervolgens worden er time-management- en gezondheidstips gegeven en wordt het belang van humor onderstreept. Daarna schetst hij het kader van een gezond informatiedieet. Daarbij moet je je eigen vooroordelen niet uit de weg gaan, maar ze juist benoemen, zodat je er alert op bent.

Het boek sluit af met deel 3, 'sociale obesitas'. Als consumenten hoogwaardige informatie eisen, zal de markt verschuiven. Een informatiedieet is niet alleen goed voor jou, het is ook "een sociaal doel om een betere mentale ecologie te bereiken". Betaal voor onderzoeksjournalistiek en bouw zo ook aan een sterkere en gezondere democratie. Hij nodigt je uit tot een 'complot in zes gemakkelijke stappen':

• Deel dit boek met anderen
• Groepen opzetten en organiseren
• Beschaafd blijven, gericht op de missie
• Bijeenkomsten organiseren
• Leren
• Doen

Clay Johnson zegt dat hij met dit boek wil bereiken dat mensen de wereld om hen heen beter begrijpen. 

Maar ik vraag me een paar dingen af. Gaat dat lukken met de arbeidsintensieve manier die hij voorstelt in een tijd waarin 'druk, druk, druk'-zijn een statussymbool is en oppervlakkigheid uitermate goed en verleidelijk gefaciliteerd wordt? Nog los van het feit dat het voor deze schrijver niet alleen een hobby is, maar ook een missie - dan hou je het wel vol. Maar wij? Misschien overtuigt hij je, maar dat betekent nog niet dat je ernaar kunt leven. 

Daarnaast zijn alle berichtgeving en verhalen subjectief. Wat mij betreft is het een illusie om te denken dat er werkelijk onbevooroordeelde journalisten, bloggers of schrijvers zijn. Nadenken is onmogelijk zonder kader. Als je helemaal geen uitgangspunten hebt, dan heb je…. niks. Natuurlijk is het goed om zoveel mogelijk vanuit verschillende perspectieven te kijken. Maar continu alles in twijfel trekken, is geen sinecure. Daar is ons brein niet op gebouwd, zoals de schrijver zelf ook al aanstipt. 

We neigen onweerstaanbaar en vaak onbewust naar bevestiging.

Alhoewel. Voorgaande is ook weer een aanname. Wie zegt dat al dat hersenonderzoek juist geïnterpreteerd wordt? Misschien is het een gemakzuchtige overtuiging die ons goed van pas komt: het lukt ons niet omdat ons brein er niet voor gemaakt is. En ergens nodeloos onevenredig veel energie instoppen, is biologisch onverantwoord. Die 2% brein kost 20% van onze energie - dat is al meer dan genoeg! ;-)

Heb ik wat gehad aan de informatie die Clay A. Johnson voorschotelt in 'Infominderen - Bewuste informatieconsumptie in een tijd van overvloed'? Hij heeft natuurlijk een punt en met hem velen, want information overload is al langere tijd een hot topic. Maar het ietwat belerende sausje wat regelmatig uitgeschonken wordt, staat me tegen. Ook denk ik dat als hij mensen werkelijk verder wil helpen, hij de manier waarop toegankelijker had kunnen maken. 

Toch is het een lezenswaardig boek, al was het maar omdat een wezenlijk onderdeel van ons huidige tijdgewricht stevig neergezet wordt.

Te groot verlangen? PAS OP!

Van de week hoorde ik een prachtige uitspraak: "If you don't want to be deceived, you have to know what you hunger for." Is er iets in jou wat als een winderige woestijn zit te wachten op een verlossende regenbui? Grote kans dat als die voorbij komt je overspoelt wordt. Kanaliseren kan niet. Nogal lastig in een verdorde woestijn. Alles dendert meteen mee. Daar hoeft het niet eens stortregen voor te zijn.

Maar net als een woestijn absorbeer je niet. Het gaat óver je heen in plaats van dóór je heen.

Dat kan ook niet anders. Een te groot verlangen, betekent een te groot ego. En ego's absorberen slecht. Het zijn tenslotte buitenkanten. Die zijn niet gemaakt voor absorptie. Sterker nog, je ego houdt internaliseren en leren juist tegen.

Behoeftig zijn, is veeleisend zijn en niet kunnen accepteren wat er wél is.

Uitgaan van wat er ontbreekt, wat je mist, waar je naar verlangt, vertroebelt je blik. Je merkt weinig op van het mooie wat voor het oprapen ligt. Je kunt verhoudingen niet goed inschatten. Want je ziet niet wat er is, maar wat er ontbreekt of waar je naar verlangt.

Mensen kunnen niet geven wat ze niet hebben.

Dus wees niet teleurgesteld als je niet krijgt wat je zelf geprojecteerd hebt in een situatie of een persoon. Het is alleen zo jammer dat je daardoor wat er wél is, misloopt. Wat je aandacht geeft, groeit. Wat je geen aandacht geeft, verschrompelt.

Het is de kunst om het juiste de aandacht te geven.

Achteraf makkelijk te zeggen natuurlijk. Het paradoxale is echter dat als je je hart juist méér openstelt (meer vertrouwen, minder ego), je intuïtie beter werkt - je kunt haar beter 'horen'. Waardoor je beter aanvoelt waar je die kostbare aandacht aan moet geven.

Wat niet betekent dat je je nooit meer zult vergissen.

Maar het betekent wel dat je 'dichter bij jezelf blijft', zoals dat dan heet. Wat dus iets anders is dan 'dicht bij je ego'. Het voelt ook anders. Het eerste geeft rust en vertrouwen. Ego geeft onrust en verkramping.

Het wonderlijke is dat, zodra je écht loslaat en toelaat, er een nevelregen neerdaalt, die je zachtjes en door-en-door voedt.