Om te kunnen zien, moet je even niet kijken

Onlangs las ik op de site van het Boeddistisch Dagblad een mooi artikel waarin de volgende tekst voorkwam: "Sterke ervaringen kunnen enorme valkuilen zijn. Ze leiden de aandacht af. Het is als het opblazen van de ingang van een grot waar een grote schat verborgen ligt. Verdoofd en verblind door het vuurwerk herken je de schat niet meer. Bij jezelf niet en, erger nog, bij de ander niet. Maar het gaat niet om de knal." Het stemde mij tot verder nadenken....

Intense ervaringen geven je het gevoel dat je leeft.

De emoties zijn sterk. Het momentum voelt enorm. Belangrijk. Met jou er middenin. Maar wacht eens even.... dat is precies die afleidende (enorme!) adder onder het gras: je ego speelt op. En dat ego is niet geïnteresseerd in die schat, alleen maar in zichzelf. Ja zeg, wat wil je, daar is het tenslotte 'ego' voor!

Kun je intensiteit ervaren en tegelijkertijd afstand nemen?

Het begint met gewaarwording. Meegesleept worden, maakt je onnadenkend. Of beter gezegd: andersdenkend. Want je denkt nog wel, maar niet zoals je zou doen in een 'normale' situatie. Het is dus belangrijk rust te scheppen om gewaar te worden. Zeker in tumultueuze tijden.

Trek jezelf er letterlijk en figuurlijk uit.

Ga een weekend weg. Maak lange wandelingen. Doe andere indrukken op. Zoek andere mensen op. Wees alert op je gedachten. Leid ze met zachte dwang ergens anders heen, want voordat je het weet ben je er weer mentaal mee bezig. En niet zo'n klein beetje ook. Waarmee het gebeuren alleen maar nog meer kracht (en macht) krijgt.

Slaap er nog eens een nachtje over.

Niet voor niets een aloud gezegde. Het verzetten van je gedachten, iets even laten rusten, werkt verhelderend. Die ruimte moet je voor jezelf creëren, zelfs opeisen. Wat dus niet iets dood redeneren betekent. Dan denk je er juist ook te veel over na.

Loslaten, loslaten, loslaten.

Als loslaten ontzettend moeilijk is, het maar niet lukt om afstand te nemen, dan is dat een overduidelijk signaal. Je bent té verbonden. Je ligt in een valkuil en daardoor zie je de omgeving niet meer. Letterlijk. Onderwijl ben je nog nooit zo ver verwijderd geweest van die 'grote schat'.

Een onverwachte en krachtige gebeurtenis kan je uit die valkuil katapulteren.

Maar je ook net zo hard weer in een andere laten belanden. De ene intense situatie vervangen door de andere, is niet de oplossing. Iets nieuws vastklampen, is net zo onverstandig als het oude blijven vastklemmen.

"Het gaat niet om de knal." Eerst de zintuigen laten acclimatiseren. Om daarna te zien. Niet kijken. Maar zien.