Sombere gezichten. Kijk om je heen en de droevigheid vliegt je aan. Komt het door het druilerige weer? Nee. Het is ons binnenklimaat wat ons tot zombies maakt die zeiken, zeuren, zaniken, zagen. Te weinig tijd. File. (Te veel) jengelende kinderen. Een partner die niet perfect is. Werk wat je neus uitkomt. De berg strijk waar je geen zin in hebt. Er komt geen einde aan.... Het is ver-schrik-ke-lijk. Ondraaglijk. Bijna dan. We weten het nog net te torsen. Maar kijken er wel ontzettend chagrijnig bij.
Reikhalzend uitkijkend naar 'het pensioen'. Om dan verzuurd te constateren dat we onze beste jaren verspild hebben.
Zonde he. Nou, ontzettend zonde. Shit man. Wat een kloteleven eigenlijk. Snel, over tot de orde van de dag! Want over dat soort dingen moet je niet nadenken joh. Word je alleen maar nog droeviger van. Wat kun je eraan veranderen? En door de crisis zal het alleen maar erger worden. Dragen en verder klagen dan maar.
Als je het zo groot en breed bekijkt, zie je geen uitweg.
Maar wat versta je onder 'verandering'? Een gigantische omslag? Of iedere dag een kleine stap zetten waar je trots op kunt zijn? Groots en meeslepend is leuk, maar zet niet aan tot concrete actie. Klein en pragmatisch, maakt handelen veel makkelijker. Een ideaal is goed. Uitstekend zelfs. Maar plaats dat ideaal ver en groots aan de horizon en voordat je het weet.... verdwijnt het erachter. Weg is ie.
Zie je wel, deze harde, cynische wereld is gemaakt om idealen om zeep te helpen.
Maar die wereld heeft jouw ideaal niet zo ver weg gezet. Dat heb je zelf gedaan. Dromen is zo ontzettend makkelijk. Gruwelijk eenvoudig. Het klinkt ook zo lekker interessant en intellectueel, lullen over al die nobele idealen. Maar daar krijg je de werkhanden niet voor op elkaar hoor.
Laten we minder woorden gebruiken en meer uitstralen en DOEN waarin we zeggen te geloven. Iedere dag. Stapje voor stapje. Vallend en opstaand. Kortom, écht leven. En lachen. Vooral om onszelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten