Een idealistische boterham

Het geluid van de rivier. De prachtige grijsblauwe staalkleur. Het is zo heerlijk dat je er zo dichtbij kunt zitten. Je hand erin kunt steken. Terwijl de zilte lucht erom vraagt diep ingeademd te worden. Op een paar meter afstand duwt een vrachtschip door het water. Een plezierbootje tuft langs. De veerboot naar Rotterdam stuift van de overkant af. 

Gewoon kijken naar wat er is. 

Onderzoekend. Nieuwsgierig. Zonder vooropgezet plan. De 'wegvoorbereider verleiding' weerstaan en zien welke route zich ontvouwt.

Resoneren en absorberen. Het door je heen laten stromen en vanzelf merken welke gedachten er bij je opkomen.

Durf jij op deze manier gesprekken aan te gaan? Er zijn ook andere termen voor hoor. Zoals 'oordeel opschorten' en 'waardevrij luisteren'. Heb het vele consultants horen zeggen. Het daadwerkelijk doen, vergt de nodige oefening.

Maar ja, we oefenen niet samen.

We durven onderliggende overtuigingen zelden structureel aan de kaak te stellen. Verander-management is veelal symptoombestrijding. Er worden dagelijks enorm veel brandjes geblust. Fouten net op tijd gecorrigeerd. Of verdoezeld.

We zijn wel samen op weg, maar weten niet waar naartoe.

We kletsen ons suf, maar houden waar het werkelijk om gaat voor ons. We lachen met elkaar, maar zijn blij als het weer 5 uur is. We wachten af totdat iemand anders actie onderneemt.

Niets doen en cynisme geven verleidelijk veel rust. 

Het ontslaat je van het nemen van verantwoordelijkheid. Waarom zou je het proberen? Het heeft toch geen zin. Kijk maar om je heen. Iedereen is lamgeslagen. Er resteert weinig waarin we echt geloven.

Idealisme is in de afgelopen jaren systematisch weggefilterd.

Waarom ergens in geloven als er nog maar één doel is: geld verdienen. De wereld zien en erin leven vanuit een dergelijk referentiekader holt de werkelijkheid uit.

Er is geen gemeenschappelijk belang meer als het paradigma individuele verrijking dicteert.

Door de aanhoudende crisis worden we uit onze stupor gedwongen. De eerste reflex is klagen. Met de almaar meer, meer, meer bril nog op onze neus. Zonder die bril voelen we ons blind. Tekort gedaan.

Maar mogelijkheden krijgen een andere dimensie als er niet meteen het label 'geld verdienen' aan gehangen wordt. Als eerst het gemeenschappelijke belang opgeteld wordt, in plaats van de euro's.

Na al die jaren kunnen we het ons bijna niet meer voorstellen, maar vanuit dat perspectief kun je óók een boterham verdienen. Misschien is hij wat minder dik belegd, maar hij smaakt naar meer. En er zijn steeds meer mensen die zulke boterhammen aan het smeren zijn.

Dat is nou waar ik graag meer, meer, meer van wil. Smeer en eet je mee?