We praten met elkaar. Gebruiken dezelfde woorden. Denken elkaar te begrijpen. Maar ondertussen gaat de betekenis verloren. We projecteren er lustig op los, zonder het ons te realiseren. Totdat de muur waar je tegenop loopt, niet meer is te negeren.
Tegen die muur ben je nu opgelopen.
De slijtage plekken zitten erop. Blijkbaar ben je er al vaker tegenaan gelopen, zonder het je te realiseren. Tenminste, je wist niet waar de pijn die je voelde vandaan kwam. Nu dus wel.
Maar is die muur wel een muur?
Of is het een imaginair beeld waar jij krampachtig aan vasthoudt? Je draait je hoofd naar rechts, naar links. Oei, dat voelt stijf! Al zo lang niet gedaan....
Je draait met je schouders. Je beweegt je tenen. En je kunt ineens een andere kant op bewegen!
Na een aantal meter doe je een ontstellende ontdekking: de muur stopt abrupt. Van het ene moment op het andere. Weg is ie. Wat zich aan je ogen ontvouwt, overspoelt je met vreugde en teleurstelling:
Blij dat je het nu ziet. Jammer dat je het nu pas ziet.
Die muur heb je dus al die tijd zelf staan metselen. Maar het cement is er nu tussenuit getrokken en man.... dat lucht op. Je kunt weer ademhalen, vooruit zien!
Nu voel je pas hoe je jezelf beperkt hebt.
Kun je je vredig voelen én barstensvol energie zitten? Ja, dat kan.
Kun je het laten komen zoals het komt én het initiatief nemen? Ja, dat kan.
Kun je je veilig voelen én risico nemen? Ja, dat kan.
Is het makkelijk? Nee. Krijg je terugslagen? Ja.
Wacht niet met vol het leven ingaan totdat je denkt dat je het waard bent. Totdat je voelt dat je er goed genoeg voor bent. Want je weet wat dat betekent: die tijd zal nooit komen.
Kwetsbaar zijn, is niet hetzelfde als zwak zijn. Deze wereld heeft juist behoefte aan meer authenticiteit. Ook die van jou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten