Liefde vervangt de doodsangst van een workaholic

Een workaholic. Dat was ik tot voor kort. Waarom? Omdat ik geregeerd werd door angst. Bang om de controle te verliezen. Bezorgd dat er iets 'niet okay' zou zijn. Want ik moest er natuurlijk voor zorgen dat 'alles okay' was. Dat was mijn bestaansrecht. Dus ik maar organiseren, alles regelen en dat checken, dubbel checken, triple checken. Niet alleen voor mezelf. Uiteraard....

Workaholic zijn, is in onze samenleving heel gewoon. 

Je baas, collega's of medewerkers vinden het prima. Wel relaxt eigenlijk, weten dat er gegarandeerd veel meer dan nodig is, geregeld wordt. Ideaal!

En jij denkt ook dat het ideaal is.

Want je hebt een gevoel van controle, beheersing. Jij bepaalt welke kant het op gaat.

De pest is alleen dat je er steeds beter in wordt.

En dat trekt een bepaald soort mensen aan. Herstel: een bepaald soort gedrag.

Als vanzelfsprekend wordt er steeds meer van je verwacht. 

Jij bent tenslotte degene die alles naar zich toe trekt. Dus blijkbaar vind je het leuk. Op de lange termijn is dit natuurlijk niet houdbaar.

Wat leek te renderen, zal uiteindelijk exploderen.

Onder mensen die grootse dingen doen en invloed hebben, zul je geen workaholics aantreffen. Betekent dat, dat ze minder werken? Niet noodzakelijkerwijs. Het essentiële verschil zit hierin:

Werk je angstig defensief of liefdevol productief?

Niet dat het met deze realisatie plotsklaps allemaal makkelijk en simpel wordt. Je snapt echter wel ineens waarom al die jaren workaholic zijn niet iets van betekenis heeft opgeleverd.

Angst breekt af. Liefde bouwt op.

Gelukkig is het nooit te laat om aan de liefde te beginnen....