Waarom wat jij belangrijk vindt, niet belangrijk is

Er zijn van die bekende evaluatie momenten: aan het einde van een vakantie, als je dertig of veertig wordt, een nieuw jaar begint .... enzovoorts. Maar ook op andere ogenblikken sta je er ineens bij stil: hou ik me wel bezig met wat ik écht belangrijk vind? Vaak is het antwoord "nee".

Waarom houden we ons zo zelden aan goede voornemens, aan keurig opgestelde actielijstjes, aan plechtige beloftes? Omdat de grilligheid van het leven én van jou niet op die manier te vatten is. Je kunt het beter omdraaien:

Uit je gedrag blijkt wat je belangrijk vindt. Daar kun je het met je verstand niet mee eens zijn, maar het is wel de realiteit.

Als je werkelijke leven in schril contrast staat met de gedroomde versie heeft het geen zin om er weer een lijstje of actieplan tegenaan te gooien. Het is allemaal gedoemd te mislukken als je de onderliggende (onbewuste) motivaties van je huidige keuzes niet onder de loep neemt.

Voorbeeld:

Waarom blijf je maar hangen in die niet zo leuke baan? Omdat hij je eigenlijk wel zekerheid en een mooi inkomen biedt? De arbeidsvoorwaarden ontzettend gunstig zijn? Het wel lekker is dat je er zonder files naartoe rijdt? Als je erkent dat je niet bereid bent om dit soort dingen (gedeeltelijk) op te geven, dan is er totaal geen reden meer om gefrustreerd te verlangen naar "die andere baan".

Nog los van het feit dat de meeste mensen niet eens weten hoe die zogenaamde droombaan eruit moet zien. Als "droom" en "baan" al samengaan - de werkelijkheid is zelden langdurig zo utopisch.

Het kan ook zijn dat je het simpelweg doodeng vindt om iets op een compleet andere manier aan te pakken. Als je je daar niet overheen kunt zetten, dan kun je beter stoppen met jezelf lastigvallen met fantasiën over "het roer omgooien".

Voorbeeld:

Het lukt maar niet om minder te gaan werken. Terwijl je toch écht meer aandacht aan je gezin wilt geven. Maar ja, het lukt niet om te delegeren (lees: je vertrouwt anderen niet). Of je bent overdreven behulpzaam omdat je eigenlijk heel onzeker bent en denkt dat je continu moet bewijzen dat je die werkplek waard bent.

Probeer niet je problemen letterlijk weg te werken. Het is symptoombestrijding die er alleen maar voor zorgt dat de gewoonte om je zo te gedragen steeds sterker wordt.

Zullen we er tot slot dan toch maar een actielijstje van maken? Vooruit:

• Kijk naar je huidige gedrag en stel op basis daarvan je prioriteiten top 5 vast. 

• In hoeverre wijkt dit af van wat je graag zou willen? Het kan zijn dat wat op 5 staat, je op 1 wilt hebben. Of dat iets wat je denkt belangrijk te vinden, niet eens in die top 5 voorkomt.

• Wat zijn de onderliggende motivaties om door te gaan met het ongewenste gedrag? Vaak zijn er verslavende neveneffecten die verandering dwarsbomen: Misschien draagt al die hulpvaardigheid bij aan een bepaald imago dat je graag hoog wilt houden. Of ben je bang dat mensen je alleen om die ene eigenschap waarderen, dus als je ermee stopt.... Maar de conclusie kan ook zijn dat het "ongewenste" eigenlijk wel degelijk gewenst is, zoals in het eerste voorbeeld. 

• Pak de onderliggende kwesties, indien nodig, stuk voor stuk aan. Wees daarbij niet te hard voor jezelf (zeker als je belemmerende "kwaal" perfectionisme is). Als je valt, val je. Als je weer opstaat, mag je trots zijn. Jezelf onnodig hard straffen, is hét recept om niks meer te durven.

Speel niet het slachtoffer. Speel met je kracht. Waardoor dat wat je belangrijk vindt, ook daadwerkelijk belangrijk is.