De 'beste prijs' is helaas nooit écht best

Sinds een half jaar durf ik weer auto te rijden. Een hele overwinning. Het is gelukkig geen tijdelijk lef. Kortom, tijd om een eigen auto'tje aan te schaffen. Ik heb geen merkvoorkeur, dus na lang kijken en vergelijken, toog ik naar een bepaalde dealer om een proefrit te maken.

Beide verkopers zitten met klanten en negeren ons, al zoeken we naarstig oogcontact.

"Wil je 'ns een keer een verkoper, is ie er niet," zeg ik tegen m'n man. Als één van de verkopers pal langs ons heen loopt met een echtpaar wat ook een proefrit wil maken, zeg ik: 

"Kom op, lieverd, we gaan. Geen zin om te leuren of ik alsjeblieft een proefrit mag maken."

Abrupt draait de verkoper zich om: "Ik kom zo bij u!" Na een tiental minuten stuiven we vervolgens alsnog het parkeerterrein af. Karretje rijdt best lekker, maar is (natuurlijk) een luxer model dan we willen.

Bij terugkomst is het tijd voor de offerte.

De verkoper vertelt wel heel eerlijk over van alles. De "daar verdien ik weer op" en "dat is extra marge" vliegen links en rechts voorbij. Maar ook "wij verkopen tenslotte mobiliteit". Tuurlijk.

Tegen beter weten in vraag ik of dit écht zijn beste prijs is.

We blijven vriendelijk. Omdat we al een beslissing hebben genomen. Maar niet welke glinstert in de ogen van de verkoper als hij bij het afscheid nadrukkelijk vraagt over hoeveel dagen we van plan zijn een beslissing te nemen.

Niet dat we die dagen de tijd krijgen.

Want na 2 dagen belt hij zelf al. Zijn verrassing over ons "nee" is overduidelijk. Wat hij daarna zegt, verrast mij niet, maar toch krijg ik er een rotgevoel van:

"Er is heus nog wel wat aan de prijs te doen hoor. Wat wil je er dan wel voor betalen?"

Ik heb ineens een merkvoorkeur. Nu weet ik in welk merk ik sowieso níet wil rijden.